Chocoladeletter-ergernis

Ik heb het nou wel eens een keer gehad met die verdomde chocoladeletters. Dit betoog gaat, waarschijnlijk tegen je verwachting in, niet over dat chocoladeletters dit jaar weer vanaf september in de winkel liggen. Daar heb ik namelijk geen enkel probleem mee. Ik vindt het eerder belachelijk dat je de rest van het jaar geen chocoladeletters kunt kopen. Waarom bepaald de supermarkt in godsnaam voor mij in welke periode van het jaar ik chocoladeletters mag eten, of chocolade-eitjes. Dat wil ik godverdomme zelf kunnen bepalen. Van die smerige chocolade-kerstkransjes met van die spikkels mogen dan als compensatie definitief uit het assortiment. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Mijn chocoladeletter-ergernis gaat over het feit dat alle, maar dan ook echt àlle chocoladeletters, ieder jaar opnieuw, steeds weer in één en hetzelfde, saaie, kloterige lettertype worden uitgegeven. Ik ben dat ouderwetse lettertype nu echt een keer spùùgzat. Met van die belachelijke dunne ribbeltjes er overheen. Zelfs als je bij een ambachtelijke banketzaak een letter koopt is die van datzelfde uitgekotste lettertype. Ze proberen er dan met versiering nog wat van te maken, maar onder al die opsmuk zit gewoon weer zo’n ribbelige kloteletter. Zelfs Microsoft Word is met zijn tijd mee en heeft het ouderwetse “times new roman” als standaard lettertype vervangen door een moderner variant. Het wordt hoog tijd dat die fokking chocoladeletters dat ook gaan doen. Als ze dat marketing-technisch een beetje handig aanpakken wordt er jaarlijks een buzz gecreëerd rond de lancering van de chocoladeletter. Net als de eerste nieuwe haring, een veiling van de eerste letter met de onthulling van het lettertype van dit jaar. Ik kijk vol verwachting uit om mijn eerste letter van het lettertype webdings uit te mogen pakken. Tijd voor een revolutie op dit vlak, dan kan ik daarna altijd nog gaan zeiken over letters in de lente en eitjes bij het stooigoed.