Stop promotie van zwaarlijvigheid

In de column van Asha ten Broeke (Volkskrant 3 januari; Deze keer nu eens niet op dieet) pleit de wetenschapsjournaliste om een einde te maken aan overgewichtstigmatisering. Ze vraagt zich af of we overgewicht, in een wereld waarin een aanzienlijk deel of zelfs een meerderheid van de mensen te dik is, niet moeten zien als een diversiteitsissue: mensen zijn verschillend en dat is oké. Asha pleit voor het omgooien van het voorlichtingsroer; van voorlichting over en gezonde leefstijl naar acceptatie en het liefhebben van mensen ongeacht hun omvang.

Ik heb hier een mening over. Een diversiteitsissue heeft in mijn ogen namelijk niets te maken met ongedisciplineerde luiheid en mateloze vraatzucht. Ik weiger te accepteren dat de bevolking ieder jaar dikker wordt en steeds ongezonder gaat leven. Ik vind het terecht dat een gezonde leefstijl als ideaal wordt neergezet en verzet mij tegen mensen als Asha, die obesitas maatschappelijk geaccepteerd willen maken.

Natuurlijk zijn er mensen met overgewicht als gevolg van medische complicaties, daar heb ik hier het niet over. De spectaculaire stijging van overgewicht over de afgelopen decennia naar 54% van de mannen en 43% van de vrouwen is namelijk niet het gevolg van overmacht, maar een direct gevolg van te veel eten en veel te weinig bewegen. Het feit dat onze bevolking inclusief jonge kinderen steeds dikker wordt, is geen aanleiding om maatschappelijk draagvlak te creëren voor acceptatie van dik zijn. We moeten juist voorlichten over de risico’s van overgewicht en dikke mensen aansporen tot een gezonde leefstijl.

Verhoogde kans op diabetes, hart- en vaatziekten, bepaalde vormen van kanker, spierpijn, bot- en gewrichtspijn, slapeloosheid, kortademigheid, chronische vermoeidheid, overgewicht leidt direct tot een afname van de kwaliteit van leven. Daarbij zorgt het bovendien voor een torenhoge zorgkostenpost. Ik ben voor leeftijdssolidariteit binnen ons zorgstelsel. Ik vind niet dat jongeren een lagere premie moeten betalen dan ouderen, omdat ze minder gebruik maken van zorg. Bij zwaarlijvige mensen heb ik echter moeite om niet een paar vraagtekens te zetten. Moet ik een hogere premie betalen omdat Asha niet de discipline heeft om continue met haar hand uit de koektrommel te blijven of omdat ze niet de motivatie kan opbrengen om meer te gaan bewegen?

Gelukkig ziet Asha zelf ook in dat de drang om jezelf te veranderen wordt gevoed door een geïnternaliseerde ontevredenheid met de status quo. Ik vind het daarom wel erg gemakzuchtig om die ontevredenheid over je eigen gewicht om te draaien naar een ontevredenheid over hoe de maatschappij naar te dikke mensen kijkt. Daarom zou ik Asha en alle andere zwaarlijvige mensen van Nederland willen aansporen tot deze keer nu eens wél op dieet, deze keer nu eens wél meer bewegen, dit jaar eindelijk een daling van het aantal mensen met overgewicht en al helemaal een daling van het aantal de dikke kinderen.