Lowlands 2014

Het was wederom weer een legendarische editie. Ik weet niet wat het is, maar Lowlands verveelt mij nooit. Voorafgaand aan deze editie was er veel kritiek in de media. De formule zou uitgekauwd zijn en weinig vernieuwend. Lowlands is mainstream geworden en populair onder tienermeisjes uit het Gooi. Na drie jaar op rij binnen vijf minuten uitverkocht te zijn, duurde het dit jaar aanzienlijk langer voor alle kaarten waren verkocht. Ook waren mensen massaal kaarten aan het dumpen omdat het programma en/of de weersvoorspelling tegen vielen. Het kan mij allemaal werkelijk geen reet schelen. Lowlands blijft voor mij hèt beste festival van het jaar. De weersvoorspelling noch de programmering interesseren mij dan ook totaal niet. Lowlands gaat voor mij om het ontdekken van nieuw muzikaal talent in de Charlie, India en X-ray en om uit je dak te gaan op een paar headliners in de Alpha. Lowlands gaat om uit je stekker gaan bij het nachtprogramma in de Bravo, om lijpe danspasjes te oefenen in de Lima en om de Grolsch zo veel mogelijk te vermijden. Lowlands gaat voor mij om absurdistisch straattheater, lijpe outfits en toiletgebouw-orkesten. Maar bovenal gaat Lowlands om de Lowlandssfeer. Om de gezelligheid met bekende en onbekende mensen. Om de waanzin die mensen bedenken waar je vanzelfsprekend aan mee doet en om de waanzin die je zelf bedenkt waar andere mensen op hun beurt aan mee doen. En alles waar ik voor naar Lowlands kom, was ook dit jaar weer in overvloed aanwezig. Daarom wederom een legendarische editie.

Het zou dit jaar de natste Lowlands worden sinds 2006. Nu kan ik mij deze editie niet direct herinneren, maar het was vast die keer dat George buikschuivend de Alpha-helling af kwam zeilen. Die keer dat je leerde om je tent niet in een kuil te zetten en vast en zeker ook die keer dat ik wel vaak gedoucht heb op Lowlands. Maar wat hebben we Erwin Krol en de zijne dit jaar uitgelachen. Ik had al stug mijn korte broek, zonnebrand en zelfs mijn after-sun ingepakt, en wat kreeg ik een gelijk. Donderdagmiddag zodra de tent stond liep iedereen in zijn korte broek en was het koude bier niet aan te slepen. We zijn dit jaar weer via Lelystad gereisd. Dit keer was de betaalde bus die je direct naar de entree zou brengen zonder tussenkomst van wachtrij in geen velden of wegen te bekennen. We hadden het initiatief vorig jaar dan ook al als belachelijk bestempeld. De door ons zo gewend geraakte rij van ’t Harde ontbrak ook nu weer, wat toch nog wat onwennig aanvoelde. Iedereen heeft in zijn vriendengroep wel iemand die altijd en overal te laat komt, bij ons is dat George. Waarschijnlijk was er iets mis gegaan in zijn planning, want George stond op ons te wachten in plaats van de eeuwig bekende vice versa variant. Ook dat voelt wat onwennig. In de trein was al een meute tienermeisjes ingestapt. Nadat Rens op discrete wijze probeerde duidelijk te maken dat het publiek ieder jaar wel weer jonger wordt, schreeuwde David door de trein “wat zeg je Rens? Vind je ze wel erg jong? Nee, die meisjes worden niet elk jaar jonger, wij worden ouder. Dat is het hele eieren eten!” Al met al wat onwennig voor iedereen.

Gelukkig stonden we weer in de rij voor de poorten open waren. Het begint langzaamaan te wennen. Rij, biertje, onzinnige dingen roepen en niet te dicht bij George in de buurt gaan staan, anders ga je out voor je goed en wel binnen bent. De beste man staat vanaf minuut één weer in moordend tempo jointjes te krullen. Natuurlijk moeten ze mij weer hebben bij de steekproef. Halverwege de rij heb ik tassen geruild met Rens omdat haar humeur verbonden was aan het gewicht dat ze moet dragen; hoe zwaarder hoe zwartgalliger. Hoewel ik weet dat er drugs in haar tas zit ben ik mij van geen kwaad bewust, ik weet toch niet waar het zit. Ik sta relatief ontspannen haar spullen uit te pakken op een tafel. “Er kunnen strings en bh’s tussen zitten maar die zijn echt niet van mij”vertel ik de halfbakken douanier van wonderland. “Ja, ja,” zegt hij vol ongeloof. Nadat de man zeker is van het feit dat ik geen vuurpijlen, glazen flessen noch een samuraizwaard heb ingepakt wordt ik losgelaten in het paradijs. Ik hoop dat Petrus ooit dezelfde maatstaven hanteert. Als ik de ingang door ben blijkt Rens een halve hartverzakking gehad te hebben. Ze maakte zich nogal zorgen over of haar drugs wel of niet zou worden afgepakt. Niet dus. Hoeveelheden voor eigen gebruik zijn ook dit jaar nog gewoon toegestaan.

Bij de entree viel mij al op dat er twee kleuren bandjes werden geperst; rode en blauwe. Bij navraag aan de bandjespersmevrouw bleek dat het om een experiment ging. Buiten wat onbegrijpelijke statistiek in de dagelijkse Lowlandskrant heb ik tot op heden niet begrepen om welk experiment het ging. Het feit dat er op het terrein op vrijdag mensen in de rij stonden voor een wisselkantoor, waar op de deur een bordje hing: vrijdag gesloten, hielp ook niet bepaald bij het begrip ervan. Al met al heb ik het experiment als polariserend ervaren. De hemelpoort, normalieter een plek van creativiteit en verwondering, was dit jaar slechts rood en blauw geschilderd. Ik vond het niet wat. Een beetje het Lowlands publiek tegen elkaar opzetten. Als ik mensen vraag of ze lange vloei voor me hebben vragen ze eerst welke kleur bandje ik heb. Zelfs als ik in het wc-hokje naast mij vraag om toiletpapier, wordt na het vertellen dat ik een rood bandje heb gezegd dat ik mijn reet daar dan maar mee kan afvegen. Polarisering van het Lowlands-publiek, het voelt onwennig. Experiment gefaald, als je het mij vraagt ten minste.

Donderdag nadat de tent stond, de korte broek aan was en de beentjes waren ingesmeerd met zonnebrand, heb ik volgens traditie wat straaljagers weggezet. Minder straf gemixt dan vorig jaar; toch weer dat onwennige gevoel. Een paar tenten verderop hebben ze twee partytenten aan elkaar geschakeld, een muziekinstallatie neergezet die random jaren 90 platen draait en een uitzinnige discoverlichting opgetuigd. Aan de partytenten hangen bordjes: Delta. Het feest was hier meer op gang dan in de 24-uurs tent, dus hier hebben we de rest van de avond maar staan pilsen. Zodra ik Mysterious Girl van Peter André uit volle borst aan het meebleren ben besluit ik dat het tijd is om naar bed te gaan. Gelukkig ligt mijn zwangere vrouw al op bed. Had ik dat al verteld? Zwanger naar Lowlands, dappere vrouw is het toch. Hoewel niet de eerste vrouw uit ons grote gezelschap die zwanger naar Lowlands gaat, oogst ze mijn respect. Geheelonthouding van alle mogelijke genotsmiddelen en op tijd naar bed. Dat is samengevat zo ongeveer volledig de andere kant van het spectrum van mijn reguliere Lowlands-ervaring. De pret was er zeker niet minder om.

Vrijdag begonnen met het traditionele space-cake ontbijt. Vervolgens een paar uur in de zon de cryptische cartoons van het ongeëvenaarde 3fm festivalkleedje zitten ontcijferen. Dit keer schrijven we ze ook op om te kijken hoeveel van de 100 bands en artiesten we kennen. Als we de 80 naderen worden de antwoorden steeds creatiever. “Gingerbread Ninja, das een band volgens mij....Schrijf maar op.”

Als iedereen weer beschikking heeft over de motorische functies van alle ledematen gaan we het festivalterrein op. Op naar de openingsact van de Alpha, de Blood Red Shoes. Eigenlijk sta ik er vooral voor mijn schoonzusje, die zo hoogzwanger is dat ze bijna twee kaartjes had moeten kopen en dus echt niet mee kon. Blood Red Shoes wordt door sommige mensen omschreven als The White Stripes, maar dan wel goed. Dat is redelijk accuraat. Ik had ze al eens op Lowlands gezien (één van de schaarse momenten uit mijn leven dat ik wel in de Grolsch-tent stond) en die keer maakte het duo meer indruk. Het is niet slecht genoeg om weg te lopen en niet goed genoeg om lekker in de stemming te komen.

Dat in de stemming komen gaat beter bij de CC Smugglers in de Lima. Ik weet niet wat er gebeurde maar hier vond de eerste cirkelpit van Lowlands 2014 plaats. Daar had je dus bij kunnen zijn. De frontman lijkt Lowlandspubliek nog niet eerder meegemaakt te hebben en reageert verrast: “whow, was that a circle pit there? You guys are sick.” Na afloop blijven we even plakken voor de vibrator race, waarna we door lopen naar Bring me the Horizon. Veel inkt, veel geschreeuw, niet veel meer.

Door naar de eerste verrassing van dit jaar, de Marmozets. Omschreven als een muzikale orkaan van Engelse Tieners van de (post-)hardcorescene, waar geen oordopjes tegen bestand zijn. Klopt als een bus. Het zit niet heel strak in elkaar maar ze geven wel een goede live performance. Met een krijzende vrouw op het podium is het bij mij echter altijd wel gemakkelijk punten scoren, dat moet wel gezegd.

Snel door om nog een glimp op te vangen van de punk van Neck Deep in de Charlie. Gelukkig duren de nummers niet langer dan 2 minuten en pakken we er al gauw nog drie tot vier mee.

Klaar voor de eerste deceptie van Lowlands 2014; Milky Chance. De gruizige stem van de zanger verveelt bijzonder snel en de enige vraag die resteert bij het zien van de zanger, is wie er die dag meer jointjes heeft gerookt; hij of George. Zijn hit Stolen Dance hoor ik graag, maar in deze uitvoering was dat het wachten niet waard. Hij stond natuurlijk ook al in de Grolsch geprogrammeerd, ik had beter moeten weten.

Wat er vervolgens is gebeurd waardoor ik Sovjet Supreme heb gemist, of waardoor ik daar in ieder geval geen herinnering meer van heb is mij nog een raadsel. Het zal wel iets met de Munchies te maken hebben. Probeer te genieten van het gevoel dat je iets gemist hebt op Lowlands, dat is soms beter dan er bij geweest zijn. Zo blijft er nog wat te verlangen over.

Tijd voor de afsluiter van de Alpha van vrijdag; Disclosure. Vorig jaar ook al gezien in de Bravo, maar in de hoop dat ze er iets extra speciaals van maken als afsluiter van de Alpha ben ik er toch heen getrokken. Eerlijk gezegd viel het tegen. Ik vindt hun muziek erg goed daarom vond ik het niet slecht, maar het kwam toch tekort. Vorig jaar stond Aluna George ook op het programma, hoopte ik op live zang bij White Noise, en kreeg in een sample. Dit jaar Stond Sam Smith dezelfde dag op het programma, hoopte ik op live zang, en kreeg ik een sample. De jongens staan geprogrammeerd als live act, maar het enige dat live is, is af en toe wat percussie op een elektrisch drumstel. Het is jammer dat ze er niet meer van maken op het gebied van de zang, juist ook omdat de zang in hun nummers zo een prominente rol speelt. Het lijkt alsof ze het niet aandurven om live lekker muzikaal-creatief uit de hoek te komen. Het ontbreekt in hun optreden nog aan extra elementen die live optredens tot een beleving maken. Zo hadden ze ook een cd aan kunnen zetten in de Alpha, al had dat wel minder tienermeisjes getrokken denk ik.

Zodra ik mijn zwangere vrouw welterusten kus begint omstreeks 00.00 uur mijn nachtprogramma. Traditioneel weer drum & bass vrijdagnacht in de Bravo. Toch kom ik er niet lekker in met Fred V & Grafix. Ik irriteer me dood aan de mc die bij elke opbouw van de muziek 3, 2, 1 aftelt alvorens de baslijn weer terug knalt. Dat is één of twee keer leuk in een set, maar niet vijf tot zes keer in één nummer. Na een half uurtje en 28 keer aftellen verlaat ik de tent. Even kijken wat er verder op het nachtprogramma staat in de X-ray en de India. Straks bij Camo & Krooked wel weer even in de Bravo kijken. Op het moment dat ik denk dat het vanavond misschien maar eens een relatief onschuldig pils avondje wordt zet David een stok achter de deur. Zijn vriendin is ook al naar bed en hij voelt feilloos aan dat iemand het initiatief moet nemen om de boel nog een beetje uit de hand te laten lopen. Ik heb weinig overtuigingskracht nodig en duw ook aanvullend vergif naar binnen. Na een sessie simultaan poepen op camping twee staan we weer in de Bravo. De drum & bass houdt ons niet in de greep. Eens kijken bij Skream, een van de dubstep pioniers. Gelukkig staat er niet overvloedig veel dubstep op het programma, maar even lijkt mij wel vermakelijk. We worden in de India echter verrast met relatief ontspannen houseplaatjes en mensen die danspasjes staan te doen. Het blijkt de redder van de vrijdagnacht en we blijven bijna twee uur plakken tot het einde van de set.

Opvallend is dat het een stuk minder druk is dan voorgaande twee à drie jaren. Je kunt 's nachts de tenten nog normaal in en uit komen en je kunt wat ruimte vrij maken voor een fatsoenlijk danspasje. Ik weet niet of het door de nieuwe opstelling en/of de nieuwe Bravo-tent komt (hij lijkt mij niet groter dan de vorige) maar de bewegingsvrijheid is dit jaar goed. Douze points.

Zaterdagochtend is iedereen in opperbeste stemming met Always Hardkoor op het programma om de dag mee te beginnen. Ontbijten met broodjes knakworst en koud bier. De nachten zijn koud waardoor je iedere ochtend koud pils hebt. Ik ben lauw pils gewend bij mijn Lowlands ontbijt en omdat het toch wat onwennig voelt wissel ik het koude gerstenat af met af en toe een slok warme koffie. Omdat we Always Hardkoor niet willen missen lopen we bijtijds op het festivalterrein. De strakke planning wordt echter direct na binnenkomst al overhoop getrapt door twee Finnen die een puik stukje (dans)theater opvoeren om mensen wat over Finland bij te brengen. Met name de cartografische skills van de twee blijken fenomenaal. Snel door voor een broodje vette vingers bij de Oxfam Novib tent, nog een beker bier halen, even schuilen voor de regenbui en rap, rap naar de Alpha. Ik wist niet wat te verwachten van Always Hardkoor. Ik dacht dat er een 34 koppig koor op het podium zou staan met een orkest om de oude klassiekers van de happy hardcoretijd na te spelen. Maar dat ze de legendes uit die tijd hadden uitgenodigd om gewoon hun originele hits te draaien had denk ik niemand durven hopen. We lopen de tent in op het moment dat op het podium een wat slappe monoloog wordt gehouden over gabbers en waar de subcultuur voor stond. Vervolgens komen achtereenvolgens de Party Animals, DJ Ruffneck en Menthal Theo hun oude hits afstoffen en oppoetsen. Het concept is makkelijk maar daardoor niet minder vermakelijk. Het doet me denken aan optredens van de Opposites; die hebben drie nummers eigen werk en verder draaien ze gewoon oude happy hardcore platen. Daar weten ze al gauw een optreden van anderhalf uur mee neer te zetten en is het bij ieder optreden gegarandeerd feest. Makkelijk scoren, maar wel genieten van de doelpunten. Voor het eerst in mijn leven nuchter staan hakken. Nou ja nuchter, op die paar biertjes en het ochtend-jointje na dan. Het optreden stelt verder weinig voor. De Party Animals geven wel nog een indrukwekkend demo’tje hoog in de lucht hakken, Ruffneck laat zien dat hij maar een beetje happy was en Theo staat gewoon ongegeneerd voor de dj booth te klappen terwijl de platenovergang volautomatisch doordraait. Net wat energieker wakker worden dan zo’n Tai-Chi sessie, dat is zeker.

Het merendeel van de groep blijft plakken op de Alpha voor Kensington, maar ik ga liever voor internationale acts die ik minder gemakkelijk nogmaals ergens anders zal zien. Op naar de Griek Larry Gus dus, op naar de X-Ray. Ik heb wat mensen op de been gekregen met beloftes over wazige herrie-muziek. Hij opent zijn act met een soort buitencategorie asperger syndroom monoloog over vrouw en kinderen, maar even later blijkt het een gekkenhuis. De muziek is niet best en het geluid komt niet lekker over, maar het barst van mensen met lijpe danspasjes.

Snel terug naar de Charlie voor Sleaford Mods. Je legt tijdens Lowlands altijd genoeg meters af om avondvierdaagse deelnemers in verlegenheid te kunnen brengen. De rolverdeling van het duo van Sleaford Mods is bij aanvang direct duidelijk; de één drukt op play om een eenvoudig opgesteld new wave punk deuntje op te zetten en gaat vervolgens over tot het leegtrekken van blikjes bier. De ander spuugt vervolgens jolly fuckin good punkrapteksten in de microfoon. Het accent is soms zo onverstaanbaar dat ik op een gegeven moment denk dat ze de Mcflurry aan het afzeiken zijn. Misschien is dat trouwens ook wel zo, wie zal het zeggen.

Na een portie hilarisch straattheater over het bakken van een pannenkoek snel wat warmers aantrekken op de camping. Helaas is het korte broekenweer al voorbij tijdens The Cat Empire, helaas staan ze in de Grolsch en helaas niet in de zon op een open air stage. Te veel helaas dus maar ergens anders kijken. Naar James Holden in de Bravo besluit ik. Toch haak ik ook daar binnen een half uur af. Het is allemaal te moeilijk om aan te horen, hij krijgt me niet mee in zijn muziek. Bovendien zit mijn vrouw alleen op de Alpha helling nadat ze bij het Nationaal Ballet is geweest en kan ze niet meer lopen. Ik pak daardoor wel nog een stukje Volbeat mee vanaf de Alpha helling. Stond niet op mijn programma maar klink best aardig.

Vervolgens is het wachten op Stromae. Het is eigenlijk mijn enige echte Lowlands dilemma van dit jaar, maar ik heb besloten Gestaffelstein op te geven om Stromae live te kunnen zien. Hoewel ik zijn eerste album beter vindt dan zijn tweede, scoort hij vooral hits met die laatste plaat. En het publiek verwacht de hits, zeker als afsluiter op de Alpha. Hij lost in met zijn performance, die alleen als het over Vlaamse friet gaat even inkakt. Het is een wereldtalent in wording. Ik zal niet zo snel naar een concert van hem gaan en daarom sta ik nu bij de Alpha. Ik heb geen spijt van de keuze, tot ik dagen later de recensie van 3voor12 van Gestaffelstein lees. Genadeloos ongezellige anti-disco, industriële, schrapende geluiden, genadeloos stampende bassen die als op hol geslagen heimachines doordenderen, geen sprankje licht te bekennen, het geluid van totale overheersing en angst. Gemist dus. Die trein komt nog wel een keer voorbij hoop ik dan maar.

Nadat ik mijn vrouw lief en wel heb ingestopt begint wederom mijn nachtprogramma. Zaterdag is mijn favoriete nacht op Lowlands, met volgens traditie de hele nacht dampende techno in de Bravo. Iedereen is na Stromae gelijk doorgegaan en om niet te ver achterop te raken op het peloton druk ik in het tentenkamp vast wat sterker gif naar binnen dan het bier dat ik de hele dag al drink. Op naar de Bravo, met Dekmantel Soundsystem. Een paar weken eerder stond ik op het festival van Dekmantel in het Amsterdamse Bos en dat viel mij eerlijk gezegd tegen. Op Lowlands brachten ze gelukkig wat meer bass en ritme in de muziek, zodat ik wel het gevoel had dat ik naar industriële ellende stond te luisteren. Naar mate de avond vordert wordt de techno beter, eerst met John Talabot en vervolgens het hoogtepunt van die nacht, de 17 lentes jonge Happa. Hij mag nog geen bier of sigaretten kopen, maar mag wel midden in de nacht een gedrogeerde menigte opzwepen met industriële klanken en verfijnde melodieën. Het is weer zo’n avond waarbij de chronologische volgorde van de herinneringen zoek raakt. Enige zekerheden zijn; dat het feest was en dat we dat mensen breeduit verteld hebben (inclusief confetti en feesttoeters); dat er voldoende dansruimte was om vlinders te vangen tijdens je danssolo; dat vrouwen met wildvreemde vrouwen stonden te tongen; dat de toekijkende mannen het voorbeeld van de vrouwen niet durfde te volgen; dat er mogelijk mensen op skippyballen zaten, wat later rolstoelen waren en uiteindelijk gewoon dansende mensen bleken te zijn; er echt dranghekken in de Bravo stonden dit jaar; je ook drie stokken achter één deur kunt zetten; mensen de hele nacht in een dierenpak staan te dansen zonder uit hun rol te vallen; Lowlands nog steeds geen wifi heeft; Katy er ook was; we de Bravo die nacht niet meer verlaten hebben; Boddika de nacht muzikaal mocht afsluiten; de nacht weer te kort duurde en er na afloop nog even een rondje campings in het programma werd gefietst omdat we nog even moesten landen van de eclectische hoogtepunten van die nacht, alvorens we kunnen slapen. Welterusten Lowlands. Feest!!

Zondag uitgeslapen tot 11 uur. Toch zeker vier uur slaap gepakt, al gauw een uur meer dan vrijdagnacht. Ik kan blijkbaar prima wennen aan het feit dat mijn vrouw eerder de tent uit is dan ik. Zodra mensen me ontbijt op bed komen brengen besluit ik dat het tijd is om op te staan. Er zijn al mensen vertrokken naar Fink, maar dat wordt voor mij kansloos hard haasten om eventueel nog de toegift te halen. Bovendien is de koffie net klaar. Het is druilerig weer met grijze luchten en continue motregen. Later zullen er ook nog een paar hoosbuien voorbij komen, aldus de voorspelling van iemand die nog batterij over heeft op zijn telefoon. Gelukkig hebben we chemo-suits meegebracht; soort gele plastic overalls met dubbele ritssluiting en capuchon, waardoor regen en wind louter nog in je gezicht te voelen zijn. Ik had er ook een roze duikbrilletje bij gekocht, maar die is binnen vijf minuten kapot. Als het genoeg zal regenen vandaag kunnen we in de pakken buikschuivend de Alpha-helling af zonder nat te worden. We kunnen ook probleemloos accuzuur over elkaar heen gooien en radioactief materiaal behandelen, maar zover is het helaas niet gekomen. Bijkomend voordeel is dat je vanaf de koffietent bij de Lima kunt zien of iemand van onze groep op de Alpha-helling staat. Het elkaar vinden is de hele dag kinderspel, wat gezien de stand van de batterij van ieders telefoon zeer handig is.

Snoop Dogg staat als eerste op het muzikale programma. De beste man is tot het Rastafarigeloof bekeerd, gaat voortaan door het leven als Snoop Lion en wil alleen nog maar raggae maken. Ik ben benieuwd naar dit nieuwe repertoire, maar al snel blijkt dat hij gewoon zijn aloude ganster-rap klassiekers komt duwen. Dat is natuurlijk ook wat het publiek verwacht op een festival, dat je je hits komt spelen, maar er had van mij wel wat meer nieuw werk in gemogen. Ook miste ik de meesterlijke freestyle waarmee hij de vorige keer op Lowlands bij vriend en vijand respect afdwong.

Op naar het voorvak voor Die Antwoord, één van mijn weinig must see’s dit jaar. Met mijn enthousiaste betoog over een nauwelijks te verstaan rave-rap duo uit Zuid-Afrika dat inspiratie haalt uit oude 2 Unlimited platen krijg ik David zo ver om mee vooraan te gaan staan. Hij heeft nog nooit van de muziek gehoord, de bofkont. Door sommige wordt Die antwoord omschreven als een aandachtshoer met een piepstem, een rapper met een woordenschat van een vier-jarige en een dj met een verouderde platencollectie. Ik vind echter dat daarmee de woordenschat van de rapper tekort wordt gedaan. Het optreden was 100% Aplha waardig. Veel energie binnen een strak in elkaar gezette show met een indrukwekkende combi van beeld en geluid. Mooi om te zien hoe het contrast is met hun eerdere optreden op Lowlands in de X-ray, een aantal jaren terug. Van sobere hoodies naar een spetterende fluoriserende live act. Echt of nep, wat boeit het, het is weer feest. Feest!

De energie zit er gelijk lekker in voor de zondag en ik blijf daarom ook zeker niet bij de Alpha hangen voor Blaudzun. Twee jaar geleden toen ze nog in de voor hun geschikte Grolsch stonden heb ik al eens buiten de tent (ik ga die tent niet in) staan luisteren naar de langzame hongerdood van een krolse kat. Het verdiende wat mij betreft niet nog een kans. Ik ga naar Little Big voor nog meer rave-rap, maar dan uit Rusland. In het programmaboekje worden terrorclowns en getatoeëerde dwergen beloofd, dus daar moeten we vanzelfsprekend bij zijn. Helaas blijkt het vooral om visuals te gaan en blijft de act verder niet lang genoeg boeiend. Dan maar even een rucola stamppotje halen met een gehaktbal, lijkt mij een prima ontbijt voor die dag. En we moeten natuurlijk nog anderhalf uur lang lijpe danspasjes doen bij Skrillex dus we kunnen maar beter goed eten. Onderweg terug naar de Alpha begint het te stortregenen. Niet een buitje, maar echt stortregen. David bedenkt dat het wel een goed idee is om nu te gaan schommelen omdat het nu vast rustig is, maar iemand die de wacht houdt gooit roet in het eten met verhalen over inslaggevaar van bliksem. De gele pakken worden zwaar op de proef gesteld, maar blijken ook in de hoosbui waterdicht. We bestellen nog een biertje bij een volledig lege bar en lopen door de hozende regen door naar de achterste helling. Op de helling maken we panoramafoto’s waar we zelf zo vaak mogelijk op staan en dat blijkt een behoorlijke sportieve inspanning. Daarna is het tijd voor de volgende sportieve inspanning: Skrillex.

Ik ga nu voor de 3^e keer naar Skrillex op Lowlands, omdat ik wel van zijn stijl houdt. Niet voor een hele nacht, maar voor een uurtje tussendoor is het lekker. Beetje je meest lijpe danspasjes eruit flikkeren. De eerste keer was de Bravo te klein, de 2^e keer leek de Alpha zelfs te klein, maar deze keer was de opkomst matig. De tent staat wel vol maar de hellingen zijn vrijwel leeg. Mogelijk heeft dat met het weer te maken. Wij houden wel van ruimte voor danspasjes, zeker bij deze muziek, en kiezen dus voor een plekje op de helling. We dansen als mongolen. Na een tijdje komt wel de klad er een beetje in. Ik weet niet of de muziek inzakt qua tempo en energielevel of dat je gewoon gewend raakt aan die takkenherrie, maar na de geniale inzet van de openingsmuziek van Disney’s The Lion King zakt het allemaal weer wat in. Tot het laatste stuk waarin hij zijn grootste hits nog even wegzet, dan dansen we weer als mongolen. Volgens mensen die op de helling zitten (hoe krijg je het voor elkaar om rustig te blijven zitten bij die hyperactieve pleurisherrie) zijn we vaak op het tv scherm te zien. Helaas is er na afloop op het web geen beeldmateriaal meer beschikbaar, een beetje zelfbevlekking is altijd lekker.

De grote afsluiter van Lowlands 2014 Queens of the Stone Age gaat aan ons voorbij. Het is naar mijn smaak ook allemaal een beetje droge rock, en om voor één leuk nummertje meer dan een uur te gaan staan trekt mij niet. We gaan liever nog even van die heerlijke langzaam gegaarde spare ribs eten naast de Bravo. Terwijl we botjes staan te kluiven worden we verrast door wat er in de Bravo gaande is. Gui Boratto draait de tent even plat met een rauwdouwwende technoset. Ik dacht dat er alleen hip-hop was geprogrammeerd voor de laatste Bravo-avond, maar wat heb ik mij vergist. Mijn vrouw is meer van de minimaal, als ze al van techno is, en twijfelt er niet over om met haar zwangere buik een dampende technotempel in te stappen. Gelukkig is één van ons nog verstandig, ik zou het onder prenatale muzikale opvoeding scharen. Ik besluit bij mijn vrouw te blijven voor haar laatste momenten van Lowlands en Gui Boratto te verzetten naar een volgend festijn waar ik zijn naam vast nog eens tegen kom. We halen nog een nichterige virgin cocktail en gaan nog even bij Kees van Hondt kijken. Dit jaar draait hij niet alleen polka plaatjes, maar heeft hij een heus orkest meegebracht dat hij zo af en toe met een prei staat te dirigeren. Op de rand van de tent staan helaas beveiligers die mensen weerhouden van het naar binnen dragen van het zwaardere terreinmateriaal zoals picknickbanken en kliko’s. Na afloop van de polkawaanzin heb ik mijn vrouw weer netjes naar de tent begeleid voor een nachtzoen. Kan ik gelijk volgens traditie van de laatste Lowlandsnacht mijn kikkerpak aantrekken. Bij de tent blijken mensen die dachten even een dutje te doen terwijl ze niet zwanger zijn behoefte te hebben aan stokken achter deuren. Je hele lichaam schreeuwt dat het rust wil, maar je wil de laatste Lowlandsnacht niet missen. Daar krijg je eeuwig spijt van. Ik duw gelijk wat gif in de nog half slapende hoofden die uit de tent steken met ogen die nog moeten wennen aan het maanlicht. Gelijk maar even de eerste stok achter de deur zetten, anders wordt het ook zo tam die laatste nacht.

De zondagnacht zou geen Bravo-nacht worden. Het had zich van tevoren al afgetekend als een nacht van waanzin en ellende. In de Bravo draait om één of andere vage reden de hele nacht hip-hop. Blijkbaar is dat aan een revival toe. Ik had op Dekmantel ook al met verbazing en vol afschuw staan kijken naar een hip hop stage. Tuurlijk, ieder zijn ding, maar het is niet mijn ding. We zouden daarom de hele nacht over het terrein zwerven, om van de ene waanzin in de andere te tuimelen. We zouden dwalen tussen de podia en vooral genieten van de tussenliggende routes en alles dat daar op ons pad zou komen. Het werd weer een avond waarvan de chronologische volgorde zoek raakt naarmate er meer stokken achter de deur worden gezet. Zeker is dat we zijn begonnen met een kopje thee bij de Lima. Daarna ging het bergafwaarts. We hebben staan swingen en twisten bij de Lima, staan springen op Liquido en Pennywise op het podium voor rolstoelen bij Guitar Galore in de Grolsch en polonaise gedanst in de Lima. We hebben aan de doorgeefkus meegedaan en huiltherapie toegepast. We hebben fotoshoots gemaakt voor de spacemuur en hebben nota bene mensen zien crowdsurfen in een kliko.

We lopen op een gegeven moment over het terrein en zien wat mensen rond een grote bamboestruik staan waar iemand op het punt staat om te struiken-duiken. Het is het struikenduikwerk van het zwaardere kaliber. Met een grote plastic bloempot op zijn hoofd neemt de struikenduiker een aanloop, zet hij zich met één voet af op een op zijn kant gelegde kliko vlakt voor de bamboestruik en duikt hij vol overgave de takken in. Het publiek is uitzinnig van vreugde. Plots begint iedereen te scanderen: Emmer op je hoofd! Emmer op je hoofd! De struikenduiker van zojuist zoekt enthousiast een nieuw slachtoffer uit het publiek dat heeft staan kijken naar zijn performance door de bloempot op het hoofd van iemand anders te zetten. Natuurlijk kiest hij Rens uit die een seconde of achttien nodig heeft om te bevatten wat haar zojuist is overkomen. De groepsdruk is immens en ze besluit dat er geen andere uitweg is van de scanderende menigte dan die door de bamboe. Een veelbelovende aanloop gevolgd door een was laffe sprong. Het publiek is matig enthousiast maar begint weer te roepen: emmer op je hoofd, emmer op je hoofd! Als Rens een nieuw slachtoffer heeft gevonden vervolgen we weer onze weg richting god mag weten welke volgende bestemming.

Op een ander gegeven moment komt een meisje haar sigaretten zoeken bij een bankje waar ze eerder die avond gezeten heeft. Als ze haar pakje niet kan vinden krijgt ze het volgende aangeboden: een sigaret, een vuurtje, een massage, een halve stok achter de deur, een paar extra sigaretten voor de rest van de nacht en ze verlaat de scène weer met gekregen geld om nieuwe sigaretten te kopen. Het kan soms raar lopen op Lowlands.

We doen toch een poging in de Bravo, maar besluiten dat de polka in de India beter aansluit bij onze stemming. We blijven tot het licht aan gaat, of uit dat weet ik niet meer. Daarna toch nog even naar de 24-uurs tent omdat je niet wilt dat het voorbij is. Als het gif langzaam uit ons systeem trekt beseffen we dat het tijd wordt op te stappen. Nog een korte wandeling over de campings. Een groep is het toiletgebouw uitgezet maar zet het toiletgebouworkest door voor de deur tegen de hekken van een lichtmast. De bewaking kijkt rustig toe: “Ze zullen zo wel bedaren en naar bed gaan”, hoor ik hem zeggen. Die staat voor het eerste jaar op Lowlands, dat is wel duidelijk.

Op naar de eigen tent. Nog één keer mijn tanden poetsen met die heerlijke zoute tandpasta. Vervolgens maak ik mijn vrouw wakker. We zouden de ouderwetse “trek hem in één keer door” vertrek-strategie doen. Rond de klok van half zeven met je brakke lijf je shit inpakken en in één keer door naar huis. Je laatste munten stuk smijten aan kaasbroodjes en pakken karnemelk, de brug over en naar huis. Douchen en een matras met dekbed. Rust aan je hoofd. Stuipen trekken in je slaap van de ontwenningsverschijnselen. Door 18 uur in een etmaal te slapen je jetlag wegwerken. En dan dinsdagavond weer het journaal meepakken: raketaanvallen maken een einde aan vredesoverleg in Caïro, Islamitische Staat zaait terreur, meer doden in Donetsk, Oorlogszone in Ferguson na dood tiener. Het voelt allemaal wat onwennig, de realiteit van de wereld. Waarom is de wereld niet meer zoals Lowlands? Na een lang weekend ben ik weer terug bij af: een onwennig gevoel.