Kruistocht met kruisraketten

Jeroen Dijsselbloem opent het NOS Journaal met berichtgeving over nieuwe precisiebombardementen van de Amerikanen op doelen van ISIS. De inslag van een kruisraket in een onherkenbaar gebouw wordt ongegeneerd in beeld gebracht. Het zou een van de olieraffinaderijen van ISIS zijn aldus Dijsselbloem. Om de aanval te vergoelijken volgt aanvullende toelichting: met de verkoop van olie verdiend ISIS naar verluidt meer dan 2 miljoen euro per dag en met die opbrengsten worden voornamelijk wapens gekocht. Het lijkt bijna logisch dat een dergelijk doel met kruisraketten wordt bestookt. Wie in godsnaam per dag voor 2 miljoen aan olie van ISIS afneemt wordt niet nader verklaard en ook welke partij vervolgens weer dagelijks voor 2 miljoen aan wapens levert blijft onbesproken. Natuurlijk is er een illegale wapenhandel, maar het lijkt mij sterk dat je daar met ruwe olie kunt betalen.

In wil natuurlijk niet publieke onthoofding gaan staan goedpraten, maar is dat erger dan het bestoken van doelen met kruisraketten vanaf de rode zee? Het onthoofden van journalisten alsmede de wens een islamitische staat te stichten komt voort uit een geloofsovertuiging. Is dat erger dan het inzetten van kruisraketten in naam van de vrije democratie? En is dat eigenlijk ook niet gewoon een geloofsovertuiging?

In ieder geval zijn de beelden van de onthoofding te afschuwelijk voor het NOS journaal om uit te zenden, maar kunnen we de inslag van kruisraketten wel probleemloos uitzenden in de vroege morgen. Het spreekt natuurlijk ook minder tot de verbeelding, zo'n inslag van een langeafstandsraket die eveneens vanaf lange afstand met een satelliet in beeld wordt gebracht ten opzichte van iemand die in de woestijn met een bot mes een geblinddoekte man van zijn hoofd staat te ontdoen. Is het al dan niet tot de verbeelding spreken van moord de graadmeter om te bepalen of die wreed en lafhartig is of heroïsch en terecht?

Ik zal wel weer een pacifistische homo zijn, maar geloofsovertuiging laat zich volgens mij slecht bestrijden met wapens. Tegelijkertijd snap ik dat we moeten voorkomen dat extremistische takken aan wapens komen, maar de verkoop van 2 miljoen aan olie en vervolgens de leveranties van 2 miljoen aan wapens per dag moet toch te traceren zijn? Misschien staan u en ik vanmiddag bij de pomp wel indirect de wapenleveranties aan ISIS te financieren. "Wij Europeanen zijn niet bang genoeg" aldus Jonathan Holslag afgelopen week in de Volkskrant en maandag bij DWDD. Ik ben vooral bang dat we niet genoeg weten. 

Ben en Jerry’s, de perfecte hoer

Ik was weer in de verleiding gebracht om een tonnetje Ben & Jerry’s in huis te halen. Wegens een drogreden die niet nader genoemd hoeft te worden had ik besloten dat er iets te vieren was, wat in dit geval genoeg excuus was voor mijn aankoop uit het vriesvak. Mijn onaangename ervaring met Mona pudding nog vers in het geheugen ben ik was cynisch ten aanzien van de omschrijvingen waarmee kant en klaar toetjes worden verkocht. Ik koop de Ben & Jerry’s Core, Blondie Brownie. Volgens de verpakking een licht gezouten karamel kern omgeven door chocolade en vanille ijs met chunks van chocolade brownie en blondie. Als ik het deksel van het papieren tonnetje open, trekt er een sliert karamel tussen de deksel en de op de verpakking al aangekondigde kern van karamel. Ik zet mijn lepel eerst in het chocolade ijs en stuit daarbij direct op een stuk brownie. Het chocolade ijs smaakt ook daadwerkelijk naar volle romige chocolade en de brownie; ik heb wel eens brownies gemaakt, maar die zijn zelden zo goed gelukt als deze. Ik neem een hap van het vanille ijs en raak daarbij ook de kern van zachte karamel. Het vanille-ijs is niet geweldig, maar de combinatie met de zachte licht gezouten karamel die langzaam smelt tussen mijn tong en mijn gehemelte maakt de smaak werelds. Na iedere hap sluit ik mijn ogen, kantelt mijn hoofd licht en zak ik langzaam steeds verder onderuit in mijn stoel. Tot het laatste stukje ijs is gesmolten en de smaak langzaam weer uit mijn mond verdwijnt. Dan open ik mijn ogen, ben ik terig op de wereld, huis ik  mijzelf weer recht overeind, klaar om de volgende hap te nemen.

Na zes happen merk ik dat er een halve erectie in mijn broek zit. Na mijn ervaring met Mona pudding vergeleek ik het zoeken naar een lekker dessert tussen de kant en klaar toetjes in de supermarkt met zoeken naar liefde bij een hoer, maar wat een onrecht doe ik met die stelling aan deze Ben & Jerry’s. Ben & Jerry’s is de perfecte hoer van het toetjes-schap. De hoer die na afloop van het bevredigen van je seksuele behoeftes ook nog met je mee gaat naar huis om voor je te koken, je was en strijkwerk te doen en je bed op te maken met verse lakens die naar wasverzachter ruiken. Daarna mag je met haar lepeltje lepeltje liggen tot je in slaap valt. De volgende ochtend heeft ze ontbijt voor je gemaakt met verse jus d’orange, goede cappuccino met honing, ambachtelijk brood met oude kaas en een perfect gekookt eitje . Voor ze weggaat lapt ze ook nog even de ramen. En dat alles voor € 4,85 in een vriesvak bij jouw in de buurt!

Nadat de smaak langzaam wegsijpeld uit mijn mond verlangt heel mijn lijf naar meer. Bij iedere volgende hap gaat er een aangename tinteling door mijn lijf. Voor ik het weet raak ik met mijn lepel de kartonnen bodem van de verpakking. Aan al het goede komt helaas een eind en zo ook aan deze goddelijke smaaksensatie. Na een laatste hap vanille-ijs met extra veel zachte licht gezouten karamel en een stukje blondie dat ik had achtergehouden wordt het tijd om mijn onderbroek te verschonen. Even lekker warm douchen en naar bed, een schoon bed met verse lakens die naar wasverzachter ruiken. Dromen van blond en bruin.

Zo werd ik vanochtend wakker, nog steeds in een roes van oneindig genot. Nadat ik wederom een schone onderbroek heb moeten aantrekken haast ik mijzelf vol enthousiasme naar mijn koelkast. Haast als een verslaafde die een fijne spuit in zijn arm zet, open ik mijn vriesvak. Kut. Ik was even vergeten dat Ben & Jerry’s nooit een 2 halen 1 betalen aanbieding heeft.

Mona, daar wordt je treurig van

Ik was er weer ingestonken, in de leugen van Mona. Die pudding van ze was in de aanbieding; twee halen één betalen of zoiets. Omdat ik nogal impulsief boodschappen doe, zonder lijstjes of andere vorm van discipline, ben ik vatbaar voor dat soort aanbiedingen. Bovendien worden heuse smaaksensaties belooft met titels als Luchtige Citroen-Kwarktaart of Carrotcake met Icingsaus. Aan de naamstelling zal het niet liggen bij Mona, die vult mijn hart met verwachting en blijdschap. Wat dat betreft klopt die slogan van ze wel. Tot het moment dat ik de verpakking open en de pudding op een bordje stort. De Luchtige Browniepudding is aan de beurt en zakt gewillig uit zijn huls. De pudding glimt als een biljartbal en deint nog een beetje na van de ter-aarde-storting. Strak van de gelatine en andere verstijvingsmiddelen lijkt het meer een ode aan Joan Rivers dan aan de brownie. Ik heb wel eens brownies gemaakt, maar dit heeft er nog niet eens naast gelegen. Volgens Mona is het pudding van volmaakte brownie, die ook nog eens smelt op je tong. Volgens mij is het bruin geverfde drillende derrie met de smaak van papier mâché die ook nog eens een vies geluid maakt als je hem plet tussen je tong en je gehemelte. Ik besef mij inmiddels dat een lekker dessert zoeken tussen de kant en klaar toetjes in de supermarkt net zoiets is als het zoeken naar liefde bij een hoer; je kunt het allicht proberen, maar de kans is aanzienlijk dat je uitsluitend met een vies gevoel over jezelf blijft zitten.

Daar zit ik dan aan tafel, achter een bordje stijf geklopte droefenis. Bij iedere hap groeit de weerzin om de volgende te nemen. Ik tracht onverhoopt nog wat aan mijn kat te voeren, maar het beest kijkt me met schuldbewuste ogen aan, alsof ik haar probeer de belazeren. Dat is natuurlijk ook zo. Ik zou het weg kunnen gooien, maar ik ben helaas opgevoed met een ongewoon grote weerzin tegen het weggooien van eten. Deze gifbeker moet ik tot de laatste druppel leegdrinken. “Jij moest zo nodig Mona-pudding kopen, dan zal je Mona-pudding eten ook,” spreek ik mijzelf hardvochtig toe. Dit is zó vies dat ze het bij de McDonald's nog niet durven te verkopen. Nog twee happen tot ik mijn straf heb uitgezeten. Het bordje schraap ik niet leeg, laat staan dat ik het schoon lik. Ik voel me vies en gebruikt en heb plotseling enorme behoefte om te douchen. Daarna heb ik mijzelf op de badmat in slaap gehuild, naakt en in de foetushouding.

Zo werd ik vanochtend wakker, een beetje verdwaast en onwennig, haast als een vreemde in mijn eigen huis. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst, nogmaals heb gedoucht en mijn kleren heb aangedaan, sta ik in de keuken om mijn ontbijt te maken. Ik doe de koelkast open om de kaas te pakken en krijg de schrik van mijn leven. In al mijn verdriet had ik blijkbaar verdrongen dat het twee halen één betalen was geweest.