Dwangneurotisch toiletgedrag

“Iedereen heeft wel een dwangneurotisch trekje in zijn gedrag”, beweerde laatst iemand tijdens een gesprek. Uit het gesprek bleek tevens dat mensen niet te koop lopen met hun eigen dwangneurotische gedrag, voornamelijk omdat dit nogal gênant gevonden wordt. We spreken immers toch van een afwijking. Ik ben eens gaan nadenken over mijn eigen dwangneuroses en kom tot de conclusie dat deze bij mij vooral besloten liggen in mijn toiletgedrag. Tijd voor een kakverhaal.

Om te beginnen kan ik er niet tegen als het wc papier verkeerd om in de rolhouder zit, dat wil zeggen met het losse velletje naar de muur. Wie doet dit in godsnaam en hoe kunnen mensen zich daar niet druk om maken? Ik moet in dat geval altijd de rol omdraaien, zodat deze in de goede richting wordt afgerold, wat mij brengt tot het volgende toiletneurotische punt, namelijk dat toiletpapier een boven- en een onderkant heeft. Het is daarom van belang dat de rol niet verkeerd om in de rolhouder zit. Voor mensen die kun toiletpapier niet vouwen is dat misschien niet erg, maar die mensen zijn sowieso niet wijs. Daar is met de fold or crumble discussie genoeg over geschreven.

Als er nog remsporen van mijn voorgangers in de toiletpot zitten, heb ik de oncontroleerbare dwang om die weg te moeten pissen, zodat het toiletpot weer schoon is. Ik kan er dan ook echt niet tegen als dat niet lukt omdat ze al te veel zijn aangekoekt. In dat geval wordt ik gedwongen nog meer bier te drinken om na enige tijd bij dezelfde pot een tweede poging te doen. Vaak is iemand anders mij dan al voor geweest, dus ik weet zeker dat ik niet de enige ben met deze afwijking. De nagelkrab-oplossing heb ik tot noch toe gelukkig nog kunnen vermijden. Zouden vrouwen eigenlijk ook last hebben van deze dwang en hoe gaan die daar mee om?

Ik veeg in openbare toiletten altijd eerst de bril af met wc papier, ik denk vanuit een illusie dat dit hygiënischer is. Thuis doe ik dit echter niet, maar mijn vrouw heeft dan ook geen konthaar. Bijkomend voordeel is dat ik bij het kakken vervolgens op het daarvoor gebruikte wc papier kak, waardoor een soort vlot ontstaat bij het doorspoelen. Dit leidt tot minder toiletborstelgebruik, en wees eerlijk, dat is echt een goor ding dat je beter niet te hand kunt nemen.

Ik weiger pertinent mijn handen te wassen in van die kloterige kleine fonteintjes die sommige mensen thuis in hun toilet hebben laten bouwen. Daar hangt dan ook altijd zo’n triest kabouter-handdoekje bij. Wie heeft ooit bedacht dat handen wassen een handeling is waarbij privacy nodig is? Ik was mijn handen wel in de keuken in een normale wasbak. Ook heb ik een ongezonde aversie tegen toiletverfrisser. Zet gewoon een raampje open en loop niet te zeiken.

Tot slot ben ik allergisch voor mensen voor wie het blijkbaar te veel moeite is om de toiletrol te vervangen. Ken je dat? Dat de rol op is maar nog wel in de houder zit en een voorganger wel al een nieuwe heeft aangebroken. In plaats van deze te vervangen voor de lege rol

heeft hij of zij de nieuwe rol gewoon op de houder gezet, of nog erger, in het raamkozijn. Dat soort geintjes hoef je bij mij thuis echt niet te flikken, dan kom ik je tanden poetsen met de toiletborstel.

Het wachten is nu op uitbreiding van mijn toiletneuroses. Het is nog maar een kleine stap tot het moment dat ik zeven keer de deur opnieuw op slot moet doen, zeven keer het licht aan en uit moet zetten, zeven keer de bril op en neer moet doen, zeven keer door moet spoelen en na afloop van mijn toiletbezoek zeven keer mijn handen moet wassen. Kan nooit lang meer duren. Dat zeven keer doorspoelen gebeurd zo nu en dan al, maar alleen als ik de dag ervoor Chinees heb gegeten.