Lowlands 2013

Wat een wederom legendarische editie was dit. Hierbij mijn bevindingen van Lowlands 2013, in eerste instantie gepoogd in chronologische volgorde, maar daar zal gaandeweg steeds minder van kloppen. De herinneringen vormen inmiddels een homogene massa van euforische beelden in mijn zowel op chemische als natuurlijk wijze beschadigde brein. 

De aanvliegroute was dit jaar anders, over Lelystad. ’t Harde is wegens de Hanzelijn als aanvliegroute opgedoekt, wat jammer was want dat had zeker zijn charme. Als we het station uitlopen staat er een bus klaar. Wat te mooi lijkt om waar te zijn is meestal ook zo; het is een betaalde touringbus waar je voor 10 euro per persoon de lange wachtrij van de reguliere bus mee kunt omzeilen. “Belachelijk”, schreeuwen we tegen de mensen die op het punt staan in te stappen. “Wacht maar tot je straks zeven uur in de rij voor de bus staat” zeggen de mensen terug. De enige repliek van ons op dat moment zeskoppig tellende gezelschap, is het schreeuwen van het woord “belachelijk”, tot de bus een kleine stip aan de horizon is. Het is kwart over twaalf en we sluiten aan in de reguliere rij. Het lijkt een flinke rij, maar als na twee sigaretten (vreemd, begrijpen alleen rokers dat je wachttijd uit kunt drukken in sigaretten?) een zestal bussen tegelijk halt houdt langs de rij is die zo goed als verdwenen. Eén sigaret later zitten we ook in de bus.

Bij Lowlands aangekomen blijkt de entree nog dicht en regent het. We roken nog een sigaret of twee en het moet rond de klok van één zijn geweest dat de deuren open gingen. Om half drie heb ik een bandje om mijn pols en kan ik opgelucht adem halen dat ik ook dit jaar zonder interventie van de recherche de befaamde brug mag beklimmen. Gewoon naar camping 1 natuurlijk, laten we daar maar niet te veel woorden aan vuil maken. Ok, een paar woorden dan: Camping 1 staat voor traditie, welverdiende nachtrust, korte lijnen naar het toiletgebouw en gegarandeerd langs de 24-uurs tent lopen elke nacht en vooral nostalgie.

Ik weet niet of ik ooit zo snel al de tent had staan, maar rond de klok van 3 zit het zware werk er op en kan de serieuze aftakeling beginnen. Het lijkt traditie te worden om de door David meegebrachte en bovendien straf gemixte twee liter jenever bitterlemon in moordend tempo leeg te trekken, zodat we nog voor het avondeten laveloos lam zijn. Gelukkig hebben een aantal mensen pannenkoeken meegebracht en kunnen we onze maag vullen.
Ik hoor George een voor hem karakteristieke val zetten door David te vragen een pannenkoek op zijn hoofd te gooien. David mist. “Nu ik”, zegt George als de val dichtslaat, geen weg meer terug. Met een fijn kletsend geluid klapt een pannenkoek op David zijn kale hoofd. Henry komt aanrijden met een winkelwagentje met een fatboy en zijn (impo)tent. De sfeer zit er alweer lekker in. Voordeel van vroeg pieken op de donderdagavond, of eigenlijk middag, is dat je er lekker vroeg af ligt. Krijg je toch nog wat nachtrust mee in zo’n weekend.

De vrijdag begint, op mijn schoenkeuze na, redelijk normaal met koud bier en koffie. Het gaat pas mis als iemand het in zijn botte kop haalt om iceolator hasj in een jointje te draaien ergens vlak voor we het terrein op kunnen. Na drie suckies ben ik werkelijk ape-stoned, is de wereld weer plat, hangt alles bovendien ondersteboven, kortom ik snap er geen kloot meer van. Gelukkig begint Roens de partytent te versieren met kerstballen, eindelijk iemand die normaal doet. Het terrein op dan maar. Op naar de beugelbar om er een halve liter bier bij te gooien. Er is iets met stronken zijn dat mijn niet zo bevalt. Waarschijnlijk komt dit door het feit dat je pas weet dat je van één van twee verdovende middelen te veel hebt gecombineerd als het al te laat is. Ik moet echt even zitten op het moment dat de mensen met wie ik op dat moment ben besluiten te vertrekken richting Alpha. Met argumenten als “niet aanstellen” ben ik toch snel overtuigd. Na 200 meter balanceer ik op het randje van out gaan, maar blijf op wat draaierigheid na aan de goede kant van het ravijn. Lekker begin dit. Gelukkig komt er nog even niks dat ik per se wil zien en kan ik nog even uittollen op de Alpha-helling. Mijn bier is wel lauw tegen de tijd dat ik weer een slok durf te nemen. Er zit niets anders op dan het lauwe brouwsel in een teug weg te zetten om vervolgens weer een koude kunnen halen. Wel confronterend hoe blijkt dat ik op Lowlands ieder jaar in een continue staat van invloed ben van een of het ander. Van ’s ochtends vroeg tot het slapen gaan zijn er hoogstens zes à zeven minuten staat van nuchterheid, vanuit je slaapzak naar de wc. Vanaf dan is het onder continue invloed van verdovende middelen. Op slechte dagen haal je die zes of zeven minuten niet eens, omdat je gewekt wordt door je lieftallige broer met een zogenaamd mild ontbijt-jointje en een stuk spacecake.

Op naar Alunageorge in de Bravo, een soort halve autist achter een synthesizer met een britse trash ho die vooral goed is in over het podium paraderen. Beetje tam maar wel een prima geluid. Niet iets dat ik buiten Lowlands zou willen zien, net zo min als het daaropvolgende Gold Panda, met slaapverwekkende tripmuziek. Prima te doen als je 2cb op hebt of dxm, maar niet iets voor op een festival. We zijn gevlucht naar Tame Impala dat met zijn psychedelische 60’s sound allerminst teleurstelt. Eerste verassing van de dag, op die iceolator na dan. Tijd voor het eerste schema-dillema; ik sla de Jeugd af voor Bauer in de Bravo. Geen spijt, Bauer levert de waanzinmuziek waar ik op gehoopt had. Met een gele handdoek om zijn nek die hij telkens, als de muziek kant nog wal slaat qua waanzin, over zijn kop trekt om epileptische danspasjes te maken. Qua mimiek lijkt het een beetje op een slechte imitatie van Bassnectar, maar de platen zijn wel dik. De Jeugd kan ik altijd nog ergens zien.

Tijdens Slayer naar de tent om te preppen voor de avond. Achteraf wel spijt van de timing, op de achtergrond horen we ze de Grolsch platspelen. De impotent van Henry kan niet dicht en staat wegens de regen onder de partytent. De winkelwagen is inmiddels behangen met Lowlands vuilniszakken en ligt op zijn kant in zijn tent. Blijkbaar heb ik wat gemist, maar net als met Slayer en de Jeugd moet je op Lowlands accepteren dat je niet overal bij kunt zijn.

Disclosure zet een schitterend live optreden neer, waarna we rond half twaalf aan het vergif gaan en de chronologische volgorde van dit verhaal zoek begint te raken. Slechts flarden resteren:
House, is dat bezig met een revival ofzo? We krijgen de hele avond house in de Bravo. Ach beter dan een hele avond dub step. Dat is een paar platen leuk, maar dan moet er gewoon weer drum en bass in.
Julio Bashmore kan beter ergens anders mensen gaan vervelen.
Wat houdt mijn vrouw het lang uit in de Bravo zeg.
Wat is de kortste weg naar wijsheid? Dat vindt ik nogal een lastige vraag voor iemand die 43 seconden nodig heeft om scherp te stellen om het bordje te kunnen lezen. Ik zou zeggen in en rechte lijn, dat is vaak met de kortste weg.
Maya James Cole, alias Maya de Bij. Lekker funky muziekje inderdaad. Nee, wacht maar tot de stemmetjes er bij komen.
Vlinders vangen
Nee Woest, er is niks mis, waar heb je het over?
Oooh die stemmetjes, whow, dat gaat ver hoor.
Heeft iemand een vlindernet?
Wat doet dat hobbelpaard daar?
Tuurlijk Rens loopt met een hobbelpaard.
Gelukkig heb ik een zweetband om mijn hoofd om de boel bij elkaar te houden.
Welterusten jongens.

Zaterdag ontbijt met vodka ice tea, ik drink vrijwel alleen met George anderhalve liter van dat spul weg. De fles met groene thee is voor morgenochtend. Vervolgens rustig bijkomen bij de Alphatent om te kijken hoe een stelletje zogenaamde artiesten het album Nevermind van Nirvana verkrachten. Ik heb het eerste nummer gemist maar ga lekker brak op de helling liggen. Als ik vraag of iedereen hier in deze tergende teringherrie zit te wachten tot ze eindelijk smells like teen spirit gaan spelen, blijkt dat ze dat al gedaan hebben. Ze spelen het hele album van voor tot achter en dat is het eerste nummer. Ik had de dag beter kotsend kunnen beginnen, dat was een mindere teleurstelling geweest. Seeed gemist, Balthazar niet bewust meegekregen maar de Opposites verrasten wel door de Alpha op zijn kop te zetten. Het concept is oh zo makkelijk, je pleurt gewoon een paar oude happy hardcoreplaten door je optreden heen en je hebt de meute los. Verder geen verdiensten van de Opposites, maar wel feest, eenvoudig in hapklare brokken opgediend. Geluid op de helling stond overigens wel zacht.
Tussendoor even eten, een voorstelling extreem springtouwen meepakken en straattheater met wat gasten en gitaren. Mijn verzoek dat het allemaal wel wat absurdistischer mag qua straattheater wordt gehonoreerd als we even later drie gasten in grote kubussen tegen komen met mismaakt geschminkte koppen, die meisjes onder spugen met hun eigen cocktail. Terug naar de tent en preppen voor het avondprogramma.
Ik laat Major Lazer schieten voor The Hard Way en Moderat. De mongool die heeft bedacht dat Major Lazer niet in de Alpha staat wordt genomineerd voor een nekschot, maar het helpt wel bij het nemen van mijn beslissing. Ik weet niet wat het is, maar ik vind de Grolsch een kut tent. Ik ben er in mijn leven ooit voor drie optredens geweest die naar mijn mening ook eigenlijk gewoon in de Alpha hadden moeten staan: Basement Jaxx, Iggi Pop en Blood Red Shoes. Altijd als ik in die tent sta denkt ik: jammer dit. Ik verlang terug naar het open air stage van toen Dommelsch hoofd-bier-sponsor was, met optredens van Roy Paki en Arretoeska, en van de Mensen van het Gras. Lekker met je hoofd in de zon, voeten in het gras naar raggae en ska luisteren. Dat is weg sinds die tent daar staat. Ik ben dan ook voor een boycot van de Grolsch tent. Tijd voor een petitie denk ik, daarover later meer.

The Hardway stelt in ieder geval niet teleur en rijdt vol gas in op zijn publiek met een vrachtwagen van hardcore en breakcore. “Fuck Major Lazer, Fuck Chase and Status, this is The Hard Way” klinkt het van achter de draaitafels. Au, spierpijn, slagveld.
Moderat start een beetje halfbakken, maar komt gelukkig vervolgens goed op gang. Half tien gif erin en wederom weg chronologische volgorde van de avond. Flarden blijven gelukkig minstens zo vermakelijk:
Gelukkig is de zaterdagavond technoavond in de Bravo al meer dan een decennia vast prik.
Feest! Confetti en uitroltoeters (hebben die dingen ook een naam?). That’s fucking teamwork.
Waarom hebben die gasten een Monopoly bordspel meegenomen?
“Waarom” is ook geen goede vraag op Lowlands, die kun je beter vervangen voor “Tuurlijk”, dat maakt het allemaal een stuk dragelijker.
Tuurlijk hebben die gasten een Monopoly bordspel meegenomen.
Of ik ook overal krukken zie staan? Nee man, valt wel mee. En dat brilletje en snorretje bij mij zijn echt, kijk maar.
Hou die zweetband maar, ik ga niet elke vijf minuten jouw zweetsnor afvegen.
Feest!
De eer van zijn broertje inaugureren gaat aan David voorbij. Het is al zijn derde keer...Weer een generatie naar god.
Eingenlijk veel te druk in die Bravo, jammer.
Waarom moet die bravo eigenlijk dicht aan de achterkant?
Oh, dat dranghek staat er echt.
Ja, doe confetti in een ballon. Idee een 6, uitvoering een 3.
Marcel Fengler, resident bij Berghain, daar wil ik al een tijd eens naartoe.
Wheeng wheeng wheeng
Rapapa rapapapatatata rapapapatatata
Whoef whoef whoef.
Welterusten
Feest!

Zondag vroeg uit de veren voor The Boxettes. Iedereen die het gemist heeft moet het terugzoeken op Youtube. Vijf chicks uit de UK die samen beatboxen en zingen. Een van die chicks is wereldkampioen beatboxen onder vrouwen en gaf een solotje weg. Alles leuk en wel, maar als je in je eentje Skrillex kunt beatboxen krijg je het Lowlands publiek wel plat. Ik moest die ochtend even een traantje weg pinken van emotie toen ze een ovatie kreeg. Huilen om zinloze dingen; check.
Leuk straattheater van twee mannetjes die de hele tijd voorbijgangers irriteren en voor paal zetten. Het eindigt met het uitdelen van vele emmers gevulde waterballonnen aan het publiek, waarna ze terugkomen met een emmer water om op het publiek te gooien. Over oorlog uitlokken gesproken, kunnen ze op de Westelijke Jordaanoever nog een puntje aan zuigen.
Totally Enormous Extinct Dinosaurs weet in de Bravo zondagmiddag ook een lekker muziekje te draaien. Verder was er dit jaar een spookhuis. Ik ben er niet geweest en ik heb het niet gezien, maar het kan niet enger geweest zijn dan de bekken die de zanger van Bo Ningen het publiek in smeet. Als een soort Gilles de la tourette stoornis trekt hij om de drie akkoorden een verkrampte bek alsof hij Duplo blokken in zijn reet geduwd krijgt. Soms gelukzalig, dan weer vol afgrijzen. Een spookhuis was het zeker. Voor mijn smaak werd er iets te weinig geschreeuwd voor een Japanse act en verder klonk het eigenlijk nog wel aardig, wat in dit geval toch een soort teleurstelling was. Geef mij de volgende keer maar weer Tripple Nipple.

Tijd voor het traditionele kikkerpak voor de zondagavond. We zijn nog net op tijd voor Robert Delong in de X-Ray, een van de weinige die ik per se wilde zien. Daarna gaan we bij Dizzee Rascal strak om half tien weer aan het gif. Na dit optreden heb ik mijn 15 seconds of fame met live tv opnamen door Eric Karton van 3fm. Hij vroeg wat ik vond van Dizee. Achteraf had ik natuurlijk moeten zeggen dat als je de blabla van die neger wegdenkt, je best een redelijk muziekje over houdt. Op zijn vervolgopmerking “als kikker” had ik natuurlijk moeten zeggen: “Vindt je mij vreemd in mijn kikkerpak? Ik ben al vier gasten tegengekomen die aan mijn rug likken, die zijn pas vreemd.” Maar ja achteraf is het altijd makkelijk praten. Een beetje mensen overvallen die in hun kikkerpak uit hun stekker staan te gaan, kun je wel. Meer dan rabbit, rabbit kon ik op dat moment ook niet bedenken.
Daarna Guerilla Speakers. Wat een ruk MC, die om de vijftien seconden de muziek plat gooit om er doorheen te blèren. Als je het tempo uit een avond wil halen moet je deze eikels programmeren.

Vervolgens vooral weer flarden van euforie:
Lima, welja laten we dat maar weer eens doen. Ooit een kikker zien salsadansen? Niet dat ik het kan, maar ik doe het toch.
Schors is weer 2cb met xtc aan het combineren. Moet ik toch ook eens proberen. Misschien iets voor oud en nieuw dit jaar?
Knuffel mij ik ben zacht.
Waarom een kikkerpak vraag je? Ik ben een hoer van de lach.
Tuurlijk een kikkerpak. Vincent snapt het eindelijk ook.
Wedstrijdje broodje falafel eten? Nee bedankt.
Zonder kikker is ze een duivel, maar met een kikker ernaast wordt het al gauw een prinses.
Fotoshoot... duurt lang.
Warm hoor, zo’n kikkerpak in de Bravo.
Noisia lost haar belofte in.
Ineens mijn vrouw tegen de muur in de Hemelpoort duwen en lekker ordinair staan tongen. Als we verder lopen blijkt dat er allemaal mensen ons staan te fotograferen. Zal wel weer aan dat kikkerpak liggen.
Mosh pit? Echt? Om kwart voor vijf in de Bravo? Ja echt.
Echt ja, was dit het alweer?
Toiletgebouworkest meepakken.
Shit, vergeten te zingen voor de beveiliging op het terrein.
Welterusten.

Over de maandagochtend wil ik het niet te lang hebben. Iets met worstelen met een tent in de regen.

Zelfs indien wetenschappelijk wordt bewezen dat een editie van Lowlands je levensverwachting met één à twee jaar verkort, zou ik nog ieder jaar gaan. Al denk ik dat het je levensverwachting verlengt. Mijn wetenschappelijke studie volgt nog.