Stuur de reus naar het Songfestival!

Als we een keer het Eurovisie Songfestival willen winnen, moeten we natuurlijk niet de zoveelste uitgerangeerde zaadartiest sturen met het zoveelste kutliedje. Walk Along door Trijntje Oosterhuis; ze ziet er tijdens de première uitvoering in The Voice uit als een basisscholier die de groep acht musical staat op te voeren. Triest. Roemloos ten onder. Geen enkele kans. Ik beweer niet dat Trijntje niet kan zingen, maar op het Songfestival winnen vrouwen met baarden, geen saaie liedjes van dertien in dozijn artiesten die wel goed kunnen zingen.

Ondertussen hebben we met the Voice een hoog-geblondeerde reus van twee meter tachtig gevonden, die als ze haar huig open trekt de hele Philippijnen van de kaart kan blazen. Ze heeft bovendien een hazenlip! Als je het zou gaan zitten verzinnen kun je het niet zo briljant bedenken. Stuur haar in godsnaam naar het Songfestival. Als het noodzakelijk is sturen we haar samen met Roel van Velzen, dan is winst gegarandeerd.

Vogelgrieperdepiep, hoera

Behalve de Sint is ook de vogelgriep weer in ons land. Er is een hoop om te doen, maar voor mij legt het vooral bloot hoe matig de Nederlandse journalistiek opereert. Na de eerste besmetting in het Utrechtse dorp Hekendorp opende het NOS Journaal vorige week met een item over de uitgebroken vogelgriep. Noem mij naïef, maar ik verwacht dat het NOS journaal nog enig verstand heeft van journalistiek bedrijven. Het item begint met een zogenaamde expert, die uitlegt dat alle dieren op het besmette bedrijf gelukkig direct worden geruimd. Daarbij hebben ze ook de naastgelegen bedrijven gecontroleerd, maar daar was geen besmetting. Bij één buurman stond het bedrijf leeg en bij de andere buur hadden de kippen geen koorts. Er werd op dat moment ook gekeken naar alle bedrijven binnen een straal van 10 kilometer rondom het besmette bedrijf. Die bedrijven waren nog niet allemaal gecontroleerd, maar tot nu toe geen extra besmettingen. De volgende dag zouden alle resultaten bekend zijn en dan zou zeker zijn dat het om een incident zou gaan, daar in Hekendorp.

Vervolgens komt een vertegenwoordiger van de pluimvee-industrie aan het woord om een minuten durend betoog te houden over hoe veilig het nog is om gewoon eieren en kippenbouten te blijven kopen. Vooral gewoon blijven kopen en blijven eten mensen, er is niks om ongerust over te worden.

Over hoe een pluimveebedrijf in het midden van het land dan toch besmet kan worden komt gelukkig nog een viroloog aan het woord. Het meest waarschijnlijk is dat de besmetting tot stand is gekomen door uitwerpselen van besmette trekvogels. Die besmette vogels trekken over het land, werpen besmette vogelpoep uit over het pluimveebedrijf, dat vervolgens bij onze kippen en eenden terecht komt. Fijn dat we dat weten, einde item, volgende nieuwsbericht.

En daar kunnen we het mee doen lieve kijkbuiskindertjes. Niemand die zich afvraagt waarom we in godsnaam de naastgelegen bedrijven en die binnen een straal van tien kilometer aan het onderzoeken zijn terwijl de besmetting komt door een trekvogel die inmiddels richting een warmer oord is vertrokken. Niemand die even komt toelichten waar de trekvogels naartoe trekken, hoe snel zij vliegen en hoe vaak in een etmaal zij hun cloaca legen met hun virale precisie bombardementen. Evenmin iemand die vragen stelt over het verband tussen onze oh zo gezellige intensieve veehouderij, ook wel bio-industrie genoemd, en het besmettingsgevaar.

Ik vraag mij ook direct af waarom het item niet in een andere volgorde is gemonteerd; startende met de viroloog, die verteld dat het door overvliegende trekvogels komt, waarna iemand in beeld komt die nog met overtuiging gaat staan vertellen dat ze in een straal van tien kilometer aan het zoeken zijn en dan de pluimvee-industrie die verteld dat we ons vooral niet druk hoeven te maken. Dat er bij de montage in ieder geval wel iemand had zitten opletten waardoor het bijna satirisch aandoet. Helaas, zoals ik al had aangekondigd een teleurstellend niveau. En wel allemaal verbaast gaan zitten doen over nieuwe uitbraken later die week in Ter Aar en Kamperveen. En overal dezelfde toets: zijn de buren besmet, nee? Dan hoeven we ons niet druk te maken en gaat het om een incident. U kunt gewoon kip, eieren en eend blijven kopen. Kopen, kopen, en vreten mensen. Laten we daar vooral niet mee stoppen. 

Spaar voor bio-industrie mini’s bij Albert Heijn

Spaar nu voor bio-industrie mini’s bij Albert Heijn. Je krijg ze gratis bij elke € 15 aan boodschappen. Daarmee leer je alles over onze dier-onterende vleesindustrie. Het is de bedoeling dat je ze gaat sparen, al moet je wel even doorzetten om de megastal van 7.500 varkens vol te krijgen. Sneller spaar je de vierkante meter voor plofkippen bij elkaar, een op schaal gemaakte bio-industrie meter waar je maar liefst 20 kippen op kwijt kunt! Naast het verzamelen kun je er natuurlijk ook gewoon mee spelen. Op deze manier kun je als kind spelenderwijs meer leren over waar het merendeel van het vlees in onze supermarkt vandaan komt.

Er wordt ook een gezellige open dag georganiseerd in samenwerking met 10 megastallen uit de intensieve veehouderij. We willen graag laten zien hoe weinig aandacht we voor dierenwelzijn hebben en dat we de dieren een plezier doen door ze te slachten. Kinderen kunnen die dag een echte plofkip aaien en ook zelf ervaren hoe weinig ruimte bijvoorbeeld een varken krijgt.

Gratis bio-industrie mini’s, gewoon bij Albert Heijn. 

Boycot op Philadelphia met Milka

Soms kom ik dingen tegen in de supermarkt waarvan ik niet geloof dat de mensen het vreten. Nee, dit gaat niet weer over Mona pudding. Per toeval zag ik gister de nieuwe smaak van Philadelphia in het schap liggen, met Milka Chocolade. Ik weet het niet, maar op basis van mijn eerste gevoel lijkt mij de combinatie van roomkaas met chocoladepasta niet direct heel smaakvol. Ze zullen de bieslook er wel uitgehaald hebben. Maar wie verzint zoiets? Er moet toch iemand in een hoge functie bij Philadelphia zitten die dit heeft verzonnen of die deze heilzame combinatie op zijn minst heeft goedgekeurd voordat het in productie wordt genomen? Op een gegeven moment waren er veel mensen die chocoladevla en vanillevla thuis bij elkaar zaten te gieten, waardoor het idee voor dubbelvla is ontstaan. Zijn er dan werkelijk ook mensen die thuis Philadelphia en Nutella over elkaar op brood zitten te smeren die nu denken, hè eindelijk is het er? Zit hier werkelijk iemand op te wachten?

Het is er ook gewoon ineens. Alsof we nooit zonder hebben gezeten. Het lijkt mij dat er een megacampagne tegenaan gesmeten moet worden om de mensen dit te laten vreten. Die reclameblokken zullen strategisch moeten worden gekozen tussen de grootste zaadprogramma’s van NET5, waar van die wijven naar zitten te kijken die toch alles slikken. Van die vadsige passieve types die zelf niet meer nadenken en na zo’n reclame denken dat ze nu oneindig chocolade kunnen eten zonder dik te worden. Want daar staat Philadelphia toch om bekend? Smaakloze witte kleefpasta die je eindeloos op je rijstwafels of knäckebröd kunt plamuren zonder uit je voegen te groeien?

Bij mij staan die doosjes roomkaas altijd te verschimmelen. Dan heb ik ze in huis gehaald omdat er een feestje is en er toastjes in huis zijn gehaald. Met zo’n kuipje witte bende denk ik dan andere mensen een plezier te kunnen doen. Dat blijkt in werkelijkheid dan altijd tegen te vallen. Wel is er dan iemand geweest die het heeft geprobeerd, de verpakking heeft geopend en er een mes doorheen heeft gehaald. Een aantal weken later open ik dan weer dat doosje om het dan maar door een pasta te draaien en dan blijkt de hele flikkerse bende alweer beschimmeld. Nu ik er zo over nadenk geloof ik niet dat ik het ooit in mijn leven heb gepresenteerd om een doosje roomkaas leeg te smeren. Ik flikker altijd van die half beschimmelde doosjes in de prullenbak. Dat koop ik nooit meer, denk ik dan bij mijzelf, en bij de volgende verjaardag staat het weer naast de echte kaas op de kaasplank.

Maar dan deze Philadelphia, met Milka, zou die ook beschimmelen? Dat ze zich richten op alzheimer patiënten die iedere week een doosje kopen omdat ze denken dat het nieuw is. Het dan thuis op brood smeren, het natuurlijk niet te vreten vinden, het een paar dagen later beschimmeld wegdonderen om vervolgens de week erop weer een doosje in huis te halen.Zullen we met zijn allen gewoon afspreken dit product gewoon niet te kopen. Dat het is alle supermarkten al gaat liggen schimmelen. Dat ze de eerste druk voltallig weg kunnen donderen wegens bederf waarna ze de productie zullen staken. Blijkbaar vreten de mensen dit niet. Einde oefening. Daarmee besparen we die dementerende mensen een hoop ellende.

Kruistocht met kruisraketten

Jeroen Dijsselbloem opent het NOS Journaal met berichtgeving over nieuwe precisiebombardementen van de Amerikanen op doelen van ISIS. De inslag van een kruisraket in een onherkenbaar gebouw wordt ongegeneerd in beeld gebracht. Het zou een van de olieraffinaderijen van ISIS zijn aldus Dijsselbloem. Om de aanval te vergoelijken volgt aanvullende toelichting: met de verkoop van olie verdiend ISIS naar verluidt meer dan 2 miljoen euro per dag en met die opbrengsten worden voornamelijk wapens gekocht. Het lijkt bijna logisch dat een dergelijk doel met kruisraketten wordt bestookt. Wie in godsnaam per dag voor 2 miljoen aan olie van ISIS afneemt wordt niet nader verklaard en ook welke partij vervolgens weer dagelijks voor 2 miljoen aan wapens levert blijft onbesproken. Natuurlijk is er een illegale wapenhandel, maar het lijkt mij sterk dat je daar met ruwe olie kunt betalen.

In wil natuurlijk niet publieke onthoofding gaan staan goedpraten, maar is dat erger dan het bestoken van doelen met kruisraketten vanaf de rode zee? Het onthoofden van journalisten alsmede de wens een islamitische staat te stichten komt voort uit een geloofsovertuiging. Is dat erger dan het inzetten van kruisraketten in naam van de vrije democratie? En is dat eigenlijk ook niet gewoon een geloofsovertuiging?

In ieder geval zijn de beelden van de onthoofding te afschuwelijk voor het NOS journaal om uit te zenden, maar kunnen we de inslag van kruisraketten wel probleemloos uitzenden in de vroege morgen. Het spreekt natuurlijk ook minder tot de verbeelding, zo'n inslag van een langeafstandsraket die eveneens vanaf lange afstand met een satelliet in beeld wordt gebracht ten opzichte van iemand die in de woestijn met een bot mes een geblinddoekte man van zijn hoofd staat te ontdoen. Is het al dan niet tot de verbeelding spreken van moord de graadmeter om te bepalen of die wreed en lafhartig is of heroïsch en terecht?

Ik zal wel weer een pacifistische homo zijn, maar geloofsovertuiging laat zich volgens mij slecht bestrijden met wapens. Tegelijkertijd snap ik dat we moeten voorkomen dat extremistische takken aan wapens komen, maar de verkoop van 2 miljoen aan olie en vervolgens de leveranties van 2 miljoen aan wapens per dag moet toch te traceren zijn? Misschien staan u en ik vanmiddag bij de pomp wel indirect de wapenleveranties aan ISIS te financieren. "Wij Europeanen zijn niet bang genoeg" aldus Jonathan Holslag afgelopen week in de Volkskrant en maandag bij DWDD. Ik ben vooral bang dat we niet genoeg weten. 

Ben en Jerry’s, de perfecte hoer

Ik was weer in de verleiding gebracht om een tonnetje Ben & Jerry’s in huis te halen. Wegens een drogreden die niet nader genoemd hoeft te worden had ik besloten dat er iets te vieren was, wat in dit geval genoeg excuus was voor mijn aankoop uit het vriesvak. Mijn onaangename ervaring met Mona pudding nog vers in het geheugen ben ik was cynisch ten aanzien van de omschrijvingen waarmee kant en klaar toetjes worden verkocht. Ik koop de Ben & Jerry’s Core, Blondie Brownie. Volgens de verpakking een licht gezouten karamel kern omgeven door chocolade en vanille ijs met chunks van chocolade brownie en blondie. Als ik het deksel van het papieren tonnetje open, trekt er een sliert karamel tussen de deksel en de op de verpakking al aangekondigde kern van karamel. Ik zet mijn lepel eerst in het chocolade ijs en stuit daarbij direct op een stuk brownie. Het chocolade ijs smaakt ook daadwerkelijk naar volle romige chocolade en de brownie; ik heb wel eens brownies gemaakt, maar die zijn zelden zo goed gelukt als deze. Ik neem een hap van het vanille ijs en raak daarbij ook de kern van zachte karamel. Het vanille-ijs is niet geweldig, maar de combinatie met de zachte licht gezouten karamel die langzaam smelt tussen mijn tong en mijn gehemelte maakt de smaak werelds. Na iedere hap sluit ik mijn ogen, kantelt mijn hoofd licht en zak ik langzaam steeds verder onderuit in mijn stoel. Tot het laatste stukje ijs is gesmolten en de smaak langzaam weer uit mijn mond verdwijnt. Dan open ik mijn ogen, ben ik terig op de wereld, huis ik  mijzelf weer recht overeind, klaar om de volgende hap te nemen.

Na zes happen merk ik dat er een halve erectie in mijn broek zit. Na mijn ervaring met Mona pudding vergeleek ik het zoeken naar een lekker dessert tussen de kant en klaar toetjes in de supermarkt met zoeken naar liefde bij een hoer, maar wat een onrecht doe ik met die stelling aan deze Ben & Jerry’s. Ben & Jerry’s is de perfecte hoer van het toetjes-schap. De hoer die na afloop van het bevredigen van je seksuele behoeftes ook nog met je mee gaat naar huis om voor je te koken, je was en strijkwerk te doen en je bed op te maken met verse lakens die naar wasverzachter ruiken. Daarna mag je met haar lepeltje lepeltje liggen tot je in slaap valt. De volgende ochtend heeft ze ontbijt voor je gemaakt met verse jus d’orange, goede cappuccino met honing, ambachtelijk brood met oude kaas en een perfect gekookt eitje . Voor ze weggaat lapt ze ook nog even de ramen. En dat alles voor € 4,85 in een vriesvak bij jouw in de buurt!

Nadat de smaak langzaam wegsijpeld uit mijn mond verlangt heel mijn lijf naar meer. Bij iedere volgende hap gaat er een aangename tinteling door mijn lijf. Voor ik het weet raak ik met mijn lepel de kartonnen bodem van de verpakking. Aan al het goede komt helaas een eind en zo ook aan deze goddelijke smaaksensatie. Na een laatste hap vanille-ijs met extra veel zachte licht gezouten karamel en een stukje blondie dat ik had achtergehouden wordt het tijd om mijn onderbroek te verschonen. Even lekker warm douchen en naar bed, een schoon bed met verse lakens die naar wasverzachter ruiken. Dromen van blond en bruin.

Zo werd ik vanochtend wakker, nog steeds in een roes van oneindig genot. Nadat ik wederom een schone onderbroek heb moeten aantrekken haast ik mijzelf vol enthousiasme naar mijn koelkast. Haast als een verslaafde die een fijne spuit in zijn arm zet, open ik mijn vriesvak. Kut. Ik was even vergeten dat Ben & Jerry’s nooit een 2 halen 1 betalen aanbieding heeft.

Mona, daar wordt je treurig van

Ik was er weer ingestonken, in de leugen van Mona. Die pudding van ze was in de aanbieding; twee halen één betalen of zoiets. Omdat ik nogal impulsief boodschappen doe, zonder lijstjes of andere vorm van discipline, ben ik vatbaar voor dat soort aanbiedingen. Bovendien worden heuse smaaksensaties belooft met titels als Luchtige Citroen-Kwarktaart of Carrotcake met Icingsaus. Aan de naamstelling zal het niet liggen bij Mona, die vult mijn hart met verwachting en blijdschap. Wat dat betreft klopt die slogan van ze wel. Tot het moment dat ik de verpakking open en de pudding op een bordje stort. De Luchtige Browniepudding is aan de beurt en zakt gewillig uit zijn huls. De pudding glimt als een biljartbal en deint nog een beetje na van de ter-aarde-storting. Strak van de gelatine en andere verstijvingsmiddelen lijkt het meer een ode aan Joan Rivers dan aan de brownie. Ik heb wel eens brownies gemaakt, maar dit heeft er nog niet eens naast gelegen. Volgens Mona is het pudding van volmaakte brownie, die ook nog eens smelt op je tong. Volgens mij is het bruin geverfde drillende derrie met de smaak van papier mâché die ook nog eens een vies geluid maakt als je hem plet tussen je tong en je gehemelte. Ik besef mij inmiddels dat een lekker dessert zoeken tussen de kant en klaar toetjes in de supermarkt net zoiets is als het zoeken naar liefde bij een hoer; je kunt het allicht proberen, maar de kans is aanzienlijk dat je uitsluitend met een vies gevoel over jezelf blijft zitten.

Daar zit ik dan aan tafel, achter een bordje stijf geklopte droefenis. Bij iedere hap groeit de weerzin om de volgende te nemen. Ik tracht onverhoopt nog wat aan mijn kat te voeren, maar het beest kijkt me met schuldbewuste ogen aan, alsof ik haar probeer de belazeren. Dat is natuurlijk ook zo. Ik zou het weg kunnen gooien, maar ik ben helaas opgevoed met een ongewoon grote weerzin tegen het weggooien van eten. Deze gifbeker moet ik tot de laatste druppel leegdrinken. “Jij moest zo nodig Mona-pudding kopen, dan zal je Mona-pudding eten ook,” spreek ik mijzelf hardvochtig toe. Dit is zó vies dat ze het bij de McDonald's nog niet durven te verkopen. Nog twee happen tot ik mijn straf heb uitgezeten. Het bordje schraap ik niet leeg, laat staan dat ik het schoon lik. Ik voel me vies en gebruikt en heb plotseling enorme behoefte om te douchen. Daarna heb ik mijzelf op de badmat in slaap gehuild, naakt en in de foetushouding.

Zo werd ik vanochtend wakker, een beetje verdwaast en onwennig, haast als een vreemde in mijn eigen huis. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst, nogmaals heb gedoucht en mijn kleren heb aangedaan, sta ik in de keuken om mijn ontbijt te maken. Ik doe de koelkast open om de kaas te pakken en krijg de schrik van mijn leven. In al mijn verdriet had ik blijkbaar verdrongen dat het twee halen één betalen was geweest.

Lowlands 2014

Het was wederom weer een legendarische editie. Ik weet niet wat het is, maar Lowlands verveelt mij nooit. Voorafgaand aan deze editie was er veel kritiek in de media. De formule zou uitgekauwd zijn en weinig vernieuwend. Lowlands is mainstream geworden en populair onder tienermeisjes uit het Gooi. Na drie jaar op rij binnen vijf minuten uitverkocht te zijn, duurde het dit jaar aanzienlijk langer voor alle kaarten waren verkocht. Ook waren mensen massaal kaarten aan het dumpen omdat het programma en/of de weersvoorspelling tegen vielen. Het kan mij allemaal werkelijk geen reet schelen. Lowlands blijft voor mij hèt beste festival van het jaar. De weersvoorspelling noch de programmering interesseren mij dan ook totaal niet. Lowlands gaat voor mij om het ontdekken van nieuw muzikaal talent in de Charlie, India en X-ray en om uit je dak te gaan op een paar headliners in de Alpha. Lowlands gaat om uit je stekker gaan bij het nachtprogramma in de Bravo, om lijpe danspasjes te oefenen in de Lima en om de Grolsch zo veel mogelijk te vermijden. Lowlands gaat voor mij om absurdistisch straattheater, lijpe outfits en toiletgebouw-orkesten. Maar bovenal gaat Lowlands om de Lowlandssfeer. Om de gezelligheid met bekende en onbekende mensen. Om de waanzin die mensen bedenken waar je vanzelfsprekend aan mee doet en om de waanzin die je zelf bedenkt waar andere mensen op hun beurt aan mee doen. En alles waar ik voor naar Lowlands kom, was ook dit jaar weer in overvloed aanwezig. Daarom wederom een legendarische editie.

Het zou dit jaar de natste Lowlands worden sinds 2006. Nu kan ik mij deze editie niet direct herinneren, maar het was vast die keer dat George buikschuivend de Alpha-helling af kwam zeilen. Die keer dat je leerde om je tent niet in een kuil te zetten en vast en zeker ook die keer dat ik wel vaak gedoucht heb op Lowlands. Maar wat hebben we Erwin Krol en de zijne dit jaar uitgelachen. Ik had al stug mijn korte broek, zonnebrand en zelfs mijn after-sun ingepakt, en wat kreeg ik een gelijk. Donderdagmiddag zodra de tent stond liep iedereen in zijn korte broek en was het koude bier niet aan te slepen. We zijn dit jaar weer via Lelystad gereisd. Dit keer was de betaalde bus die je direct naar de entree zou brengen zonder tussenkomst van wachtrij in geen velden of wegen te bekennen. We hadden het initiatief vorig jaar dan ook al als belachelijk bestempeld. De door ons zo gewend geraakte rij van ’t Harde ontbrak ook nu weer, wat toch nog wat onwennig aanvoelde. Iedereen heeft in zijn vriendengroep wel iemand die altijd en overal te laat komt, bij ons is dat George. Waarschijnlijk was er iets mis gegaan in zijn planning, want George stond op ons te wachten in plaats van de eeuwig bekende vice versa variant. Ook dat voelt wat onwennig. In de trein was al een meute tienermeisjes ingestapt. Nadat Rens op discrete wijze probeerde duidelijk te maken dat het publiek ieder jaar wel weer jonger wordt, schreeuwde David door de trein “wat zeg je Rens? Vind je ze wel erg jong? Nee, die meisjes worden niet elk jaar jonger, wij worden ouder. Dat is het hele eieren eten!” Al met al wat onwennig voor iedereen.

Gelukkig stonden we weer in de rij voor de poorten open waren. Het begint langzaamaan te wennen. Rij, biertje, onzinnige dingen roepen en niet te dicht bij George in de buurt gaan staan, anders ga je out voor je goed en wel binnen bent. De beste man staat vanaf minuut één weer in moordend tempo jointjes te krullen. Natuurlijk moeten ze mij weer hebben bij de steekproef. Halverwege de rij heb ik tassen geruild met Rens omdat haar humeur verbonden was aan het gewicht dat ze moet dragen; hoe zwaarder hoe zwartgalliger. Hoewel ik weet dat er drugs in haar tas zit ben ik mij van geen kwaad bewust, ik weet toch niet waar het zit. Ik sta relatief ontspannen haar spullen uit te pakken op een tafel. “Er kunnen strings en bh’s tussen zitten maar die zijn echt niet van mij”vertel ik de halfbakken douanier van wonderland. “Ja, ja,” zegt hij vol ongeloof. Nadat de man zeker is van het feit dat ik geen vuurpijlen, glazen flessen noch een samuraizwaard heb ingepakt wordt ik losgelaten in het paradijs. Ik hoop dat Petrus ooit dezelfde maatstaven hanteert. Als ik de ingang door ben blijkt Rens een halve hartverzakking gehad te hebben. Ze maakte zich nogal zorgen over of haar drugs wel of niet zou worden afgepakt. Niet dus. Hoeveelheden voor eigen gebruik zijn ook dit jaar nog gewoon toegestaan.

Bij de entree viel mij al op dat er twee kleuren bandjes werden geperst; rode en blauwe. Bij navraag aan de bandjespersmevrouw bleek dat het om een experiment ging. Buiten wat onbegrijpelijke statistiek in de dagelijkse Lowlandskrant heb ik tot op heden niet begrepen om welk experiment het ging. Het feit dat er op het terrein op vrijdag mensen in de rij stonden voor een wisselkantoor, waar op de deur een bordje hing: vrijdag gesloten, hielp ook niet bepaald bij het begrip ervan. Al met al heb ik het experiment als polariserend ervaren. De hemelpoort, normalieter een plek van creativiteit en verwondering, was dit jaar slechts rood en blauw geschilderd. Ik vond het niet wat. Een beetje het Lowlands publiek tegen elkaar opzetten. Als ik mensen vraag of ze lange vloei voor me hebben vragen ze eerst welke kleur bandje ik heb. Zelfs als ik in het wc-hokje naast mij vraag om toiletpapier, wordt na het vertellen dat ik een rood bandje heb gezegd dat ik mijn reet daar dan maar mee kan afvegen. Polarisering van het Lowlands-publiek, het voelt onwennig. Experiment gefaald, als je het mij vraagt ten minste.

Donderdag nadat de tent stond, de korte broek aan was en de beentjes waren ingesmeerd met zonnebrand, heb ik volgens traditie wat straaljagers weggezet. Minder straf gemixt dan vorig jaar; toch weer dat onwennige gevoel. Een paar tenten verderop hebben ze twee partytenten aan elkaar geschakeld, een muziekinstallatie neergezet die random jaren 90 platen draait en een uitzinnige discoverlichting opgetuigd. Aan de partytenten hangen bordjes: Delta. Het feest was hier meer op gang dan in de 24-uurs tent, dus hier hebben we de rest van de avond maar staan pilsen. Zodra ik Mysterious Girl van Peter André uit volle borst aan het meebleren ben besluit ik dat het tijd is om naar bed te gaan. Gelukkig ligt mijn zwangere vrouw al op bed. Had ik dat al verteld? Zwanger naar Lowlands, dappere vrouw is het toch. Hoewel niet de eerste vrouw uit ons grote gezelschap die zwanger naar Lowlands gaat, oogst ze mijn respect. Geheelonthouding van alle mogelijke genotsmiddelen en op tijd naar bed. Dat is samengevat zo ongeveer volledig de andere kant van het spectrum van mijn reguliere Lowlands-ervaring. De pret was er zeker niet minder om.

Vrijdag begonnen met het traditionele space-cake ontbijt. Vervolgens een paar uur in de zon de cryptische cartoons van het ongeëvenaarde 3fm festivalkleedje zitten ontcijferen. Dit keer schrijven we ze ook op om te kijken hoeveel van de 100 bands en artiesten we kennen. Als we de 80 naderen worden de antwoorden steeds creatiever. “Gingerbread Ninja, das een band volgens mij....Schrijf maar op.”

Als iedereen weer beschikking heeft over de motorische functies van alle ledematen gaan we het festivalterrein op. Op naar de openingsact van de Alpha, de Blood Red Shoes. Eigenlijk sta ik er vooral voor mijn schoonzusje, die zo hoogzwanger is dat ze bijna twee kaartjes had moeten kopen en dus echt niet mee kon. Blood Red Shoes wordt door sommige mensen omschreven als The White Stripes, maar dan wel goed. Dat is redelijk accuraat. Ik had ze al eens op Lowlands gezien (één van de schaarse momenten uit mijn leven dat ik wel in de Grolsch-tent stond) en die keer maakte het duo meer indruk. Het is niet slecht genoeg om weg te lopen en niet goed genoeg om lekker in de stemming te komen.

Dat in de stemming komen gaat beter bij de CC Smugglers in de Lima. Ik weet niet wat er gebeurde maar hier vond de eerste cirkelpit van Lowlands 2014 plaats. Daar had je dus bij kunnen zijn. De frontman lijkt Lowlandspubliek nog niet eerder meegemaakt te hebben en reageert verrast: “whow, was that a circle pit there? You guys are sick.” Na afloop blijven we even plakken voor de vibrator race, waarna we door lopen naar Bring me the Horizon. Veel inkt, veel geschreeuw, niet veel meer.

Door naar de eerste verrassing van dit jaar, de Marmozets. Omschreven als een muzikale orkaan van Engelse Tieners van de (post-)hardcorescene, waar geen oordopjes tegen bestand zijn. Klopt als een bus. Het zit niet heel strak in elkaar maar ze geven wel een goede live performance. Met een krijzende vrouw op het podium is het bij mij echter altijd wel gemakkelijk punten scoren, dat moet wel gezegd.

Snel door om nog een glimp op te vangen van de punk van Neck Deep in de Charlie. Gelukkig duren de nummers niet langer dan 2 minuten en pakken we er al gauw nog drie tot vier mee.

Klaar voor de eerste deceptie van Lowlands 2014; Milky Chance. De gruizige stem van de zanger verveelt bijzonder snel en de enige vraag die resteert bij het zien van de zanger, is wie er die dag meer jointjes heeft gerookt; hij of George. Zijn hit Stolen Dance hoor ik graag, maar in deze uitvoering was dat het wachten niet waard. Hij stond natuurlijk ook al in de Grolsch geprogrammeerd, ik had beter moeten weten.

Wat er vervolgens is gebeurd waardoor ik Sovjet Supreme heb gemist, of waardoor ik daar in ieder geval geen herinnering meer van heb is mij nog een raadsel. Het zal wel iets met de Munchies te maken hebben. Probeer te genieten van het gevoel dat je iets gemist hebt op Lowlands, dat is soms beter dan er bij geweest zijn. Zo blijft er nog wat te verlangen over.

Tijd voor de afsluiter van de Alpha van vrijdag; Disclosure. Vorig jaar ook al gezien in de Bravo, maar in de hoop dat ze er iets extra speciaals van maken als afsluiter van de Alpha ben ik er toch heen getrokken. Eerlijk gezegd viel het tegen. Ik vindt hun muziek erg goed daarom vond ik het niet slecht, maar het kwam toch tekort. Vorig jaar stond Aluna George ook op het programma, hoopte ik op live zang bij White Noise, en kreeg in een sample. Dit jaar Stond Sam Smith dezelfde dag op het programma, hoopte ik op live zang, en kreeg ik een sample. De jongens staan geprogrammeerd als live act, maar het enige dat live is, is af en toe wat percussie op een elektrisch drumstel. Het is jammer dat ze er niet meer van maken op het gebied van de zang, juist ook omdat de zang in hun nummers zo een prominente rol speelt. Het lijkt alsof ze het niet aandurven om live lekker muzikaal-creatief uit de hoek te komen. Het ontbreekt in hun optreden nog aan extra elementen die live optredens tot een beleving maken. Zo hadden ze ook een cd aan kunnen zetten in de Alpha, al had dat wel minder tienermeisjes getrokken denk ik.

Zodra ik mijn zwangere vrouw welterusten kus begint omstreeks 00.00 uur mijn nachtprogramma. Traditioneel weer drum & bass vrijdagnacht in de Bravo. Toch kom ik er niet lekker in met Fred V & Grafix. Ik irriteer me dood aan de mc die bij elke opbouw van de muziek 3, 2, 1 aftelt alvorens de baslijn weer terug knalt. Dat is één of twee keer leuk in een set, maar niet vijf tot zes keer in één nummer. Na een half uurtje en 28 keer aftellen verlaat ik de tent. Even kijken wat er verder op het nachtprogramma staat in de X-ray en de India. Straks bij Camo & Krooked wel weer even in de Bravo kijken. Op het moment dat ik denk dat het vanavond misschien maar eens een relatief onschuldig pils avondje wordt zet David een stok achter de deur. Zijn vriendin is ook al naar bed en hij voelt feilloos aan dat iemand het initiatief moet nemen om de boel nog een beetje uit de hand te laten lopen. Ik heb weinig overtuigingskracht nodig en duw ook aanvullend vergif naar binnen. Na een sessie simultaan poepen op camping twee staan we weer in de Bravo. De drum & bass houdt ons niet in de greep. Eens kijken bij Skream, een van de dubstep pioniers. Gelukkig staat er niet overvloedig veel dubstep op het programma, maar even lijkt mij wel vermakelijk. We worden in de India echter verrast met relatief ontspannen houseplaatjes en mensen die danspasjes staan te doen. Het blijkt de redder van de vrijdagnacht en we blijven bijna twee uur plakken tot het einde van de set.

Opvallend is dat het een stuk minder druk is dan voorgaande twee à drie jaren. Je kunt 's nachts de tenten nog normaal in en uit komen en je kunt wat ruimte vrij maken voor een fatsoenlijk danspasje. Ik weet niet of het door de nieuwe opstelling en/of de nieuwe Bravo-tent komt (hij lijkt mij niet groter dan de vorige) maar de bewegingsvrijheid is dit jaar goed. Douze points.

Zaterdagochtend is iedereen in opperbeste stemming met Always Hardkoor op het programma om de dag mee te beginnen. Ontbijten met broodjes knakworst en koud bier. De nachten zijn koud waardoor je iedere ochtend koud pils hebt. Ik ben lauw pils gewend bij mijn Lowlands ontbijt en omdat het toch wat onwennig voelt wissel ik het koude gerstenat af met af en toe een slok warme koffie. Omdat we Always Hardkoor niet willen missen lopen we bijtijds op het festivalterrein. De strakke planning wordt echter direct na binnenkomst al overhoop getrapt door twee Finnen die een puik stukje (dans)theater opvoeren om mensen wat over Finland bij te brengen. Met name de cartografische skills van de twee blijken fenomenaal. Snel door voor een broodje vette vingers bij de Oxfam Novib tent, nog een beker bier halen, even schuilen voor de regenbui en rap, rap naar de Alpha. Ik wist niet wat te verwachten van Always Hardkoor. Ik dacht dat er een 34 koppig koor op het podium zou staan met een orkest om de oude klassiekers van de happy hardcoretijd na te spelen. Maar dat ze de legendes uit die tijd hadden uitgenodigd om gewoon hun originele hits te draaien had denk ik niemand durven hopen. We lopen de tent in op het moment dat op het podium een wat slappe monoloog wordt gehouden over gabbers en waar de subcultuur voor stond. Vervolgens komen achtereenvolgens de Party Animals, DJ Ruffneck en Menthal Theo hun oude hits afstoffen en oppoetsen. Het concept is makkelijk maar daardoor niet minder vermakelijk. Het doet me denken aan optredens van de Opposites; die hebben drie nummers eigen werk en verder draaien ze gewoon oude happy hardcore platen. Daar weten ze al gauw een optreden van anderhalf uur mee neer te zetten en is het bij ieder optreden gegarandeerd feest. Makkelijk scoren, maar wel genieten van de doelpunten. Voor het eerst in mijn leven nuchter staan hakken. Nou ja nuchter, op die paar biertjes en het ochtend-jointje na dan. Het optreden stelt verder weinig voor. De Party Animals geven wel nog een indrukwekkend demo’tje hoog in de lucht hakken, Ruffneck laat zien dat hij maar een beetje happy was en Theo staat gewoon ongegeneerd voor de dj booth te klappen terwijl de platenovergang volautomatisch doordraait. Net wat energieker wakker worden dan zo’n Tai-Chi sessie, dat is zeker.

Het merendeel van de groep blijft plakken op de Alpha voor Kensington, maar ik ga liever voor internationale acts die ik minder gemakkelijk nogmaals ergens anders zal zien. Op naar de Griek Larry Gus dus, op naar de X-Ray. Ik heb wat mensen op de been gekregen met beloftes over wazige herrie-muziek. Hij opent zijn act met een soort buitencategorie asperger syndroom monoloog over vrouw en kinderen, maar even later blijkt het een gekkenhuis. De muziek is niet best en het geluid komt niet lekker over, maar het barst van mensen met lijpe danspasjes.

Snel terug naar de Charlie voor Sleaford Mods. Je legt tijdens Lowlands altijd genoeg meters af om avondvierdaagse deelnemers in verlegenheid te kunnen brengen. De rolverdeling van het duo van Sleaford Mods is bij aanvang direct duidelijk; de één drukt op play om een eenvoudig opgesteld new wave punk deuntje op te zetten en gaat vervolgens over tot het leegtrekken van blikjes bier. De ander spuugt vervolgens jolly fuckin good punkrapteksten in de microfoon. Het accent is soms zo onverstaanbaar dat ik op een gegeven moment denk dat ze de Mcflurry aan het afzeiken zijn. Misschien is dat trouwens ook wel zo, wie zal het zeggen.

Na een portie hilarisch straattheater over het bakken van een pannenkoek snel wat warmers aantrekken op de camping. Helaas is het korte broekenweer al voorbij tijdens The Cat Empire, helaas staan ze in de Grolsch en helaas niet in de zon op een open air stage. Te veel helaas dus maar ergens anders kijken. Naar James Holden in de Bravo besluit ik. Toch haak ik ook daar binnen een half uur af. Het is allemaal te moeilijk om aan te horen, hij krijgt me niet mee in zijn muziek. Bovendien zit mijn vrouw alleen op de Alpha helling nadat ze bij het Nationaal Ballet is geweest en kan ze niet meer lopen. Ik pak daardoor wel nog een stukje Volbeat mee vanaf de Alpha helling. Stond niet op mijn programma maar klink best aardig.

Vervolgens is het wachten op Stromae. Het is eigenlijk mijn enige echte Lowlands dilemma van dit jaar, maar ik heb besloten Gestaffelstein op te geven om Stromae live te kunnen zien. Hoewel ik zijn eerste album beter vindt dan zijn tweede, scoort hij vooral hits met die laatste plaat. En het publiek verwacht de hits, zeker als afsluiter op de Alpha. Hij lost in met zijn performance, die alleen als het over Vlaamse friet gaat even inkakt. Het is een wereldtalent in wording. Ik zal niet zo snel naar een concert van hem gaan en daarom sta ik nu bij de Alpha. Ik heb geen spijt van de keuze, tot ik dagen later de recensie van 3voor12 van Gestaffelstein lees. Genadeloos ongezellige anti-disco, industriële, schrapende geluiden, genadeloos stampende bassen die als op hol geslagen heimachines doordenderen, geen sprankje licht te bekennen, het geluid van totale overheersing en angst. Gemist dus. Die trein komt nog wel een keer voorbij hoop ik dan maar.

Nadat ik mijn vrouw lief en wel heb ingestopt begint wederom mijn nachtprogramma. Zaterdag is mijn favoriete nacht op Lowlands, met volgens traditie de hele nacht dampende techno in de Bravo. Iedereen is na Stromae gelijk doorgegaan en om niet te ver achterop te raken op het peloton druk ik in het tentenkamp vast wat sterker gif naar binnen dan het bier dat ik de hele dag al drink. Op naar de Bravo, met Dekmantel Soundsystem. Een paar weken eerder stond ik op het festival van Dekmantel in het Amsterdamse Bos en dat viel mij eerlijk gezegd tegen. Op Lowlands brachten ze gelukkig wat meer bass en ritme in de muziek, zodat ik wel het gevoel had dat ik naar industriële ellende stond te luisteren. Naar mate de avond vordert wordt de techno beter, eerst met John Talabot en vervolgens het hoogtepunt van die nacht, de 17 lentes jonge Happa. Hij mag nog geen bier of sigaretten kopen, maar mag wel midden in de nacht een gedrogeerde menigte opzwepen met industriële klanken en verfijnde melodieën. Het is weer zo’n avond waarbij de chronologische volgorde van de herinneringen zoek raakt. Enige zekerheden zijn; dat het feest was en dat we dat mensen breeduit verteld hebben (inclusief confetti en feesttoeters); dat er voldoende dansruimte was om vlinders te vangen tijdens je danssolo; dat vrouwen met wildvreemde vrouwen stonden te tongen; dat de toekijkende mannen het voorbeeld van de vrouwen niet durfde te volgen; dat er mogelijk mensen op skippyballen zaten, wat later rolstoelen waren en uiteindelijk gewoon dansende mensen bleken te zijn; er echt dranghekken in de Bravo stonden dit jaar; je ook drie stokken achter één deur kunt zetten; mensen de hele nacht in een dierenpak staan te dansen zonder uit hun rol te vallen; Lowlands nog steeds geen wifi heeft; Katy er ook was; we de Bravo die nacht niet meer verlaten hebben; Boddika de nacht muzikaal mocht afsluiten; de nacht weer te kort duurde en er na afloop nog even een rondje campings in het programma werd gefietst omdat we nog even moesten landen van de eclectische hoogtepunten van die nacht, alvorens we kunnen slapen. Welterusten Lowlands. Feest!!

Zondag uitgeslapen tot 11 uur. Toch zeker vier uur slaap gepakt, al gauw een uur meer dan vrijdagnacht. Ik kan blijkbaar prima wennen aan het feit dat mijn vrouw eerder de tent uit is dan ik. Zodra mensen me ontbijt op bed komen brengen besluit ik dat het tijd is om op te staan. Er zijn al mensen vertrokken naar Fink, maar dat wordt voor mij kansloos hard haasten om eventueel nog de toegift te halen. Bovendien is de koffie net klaar. Het is druilerig weer met grijze luchten en continue motregen. Later zullen er ook nog een paar hoosbuien voorbij komen, aldus de voorspelling van iemand die nog batterij over heeft op zijn telefoon. Gelukkig hebben we chemo-suits meegebracht; soort gele plastic overalls met dubbele ritssluiting en capuchon, waardoor regen en wind louter nog in je gezicht te voelen zijn. Ik had er ook een roze duikbrilletje bij gekocht, maar die is binnen vijf minuten kapot. Als het genoeg zal regenen vandaag kunnen we in de pakken buikschuivend de Alpha-helling af zonder nat te worden. We kunnen ook probleemloos accuzuur over elkaar heen gooien en radioactief materiaal behandelen, maar zover is het helaas niet gekomen. Bijkomend voordeel is dat je vanaf de koffietent bij de Lima kunt zien of iemand van onze groep op de Alpha-helling staat. Het elkaar vinden is de hele dag kinderspel, wat gezien de stand van de batterij van ieders telefoon zeer handig is.

Snoop Dogg staat als eerste op het muzikale programma. De beste man is tot het Rastafarigeloof bekeerd, gaat voortaan door het leven als Snoop Lion en wil alleen nog maar raggae maken. Ik ben benieuwd naar dit nieuwe repertoire, maar al snel blijkt dat hij gewoon zijn aloude ganster-rap klassiekers komt duwen. Dat is natuurlijk ook wat het publiek verwacht op een festival, dat je je hits komt spelen, maar er had van mij wel wat meer nieuw werk in gemogen. Ook miste ik de meesterlijke freestyle waarmee hij de vorige keer op Lowlands bij vriend en vijand respect afdwong.

Op naar het voorvak voor Die Antwoord, één van mijn weinig must see’s dit jaar. Met mijn enthousiaste betoog over een nauwelijks te verstaan rave-rap duo uit Zuid-Afrika dat inspiratie haalt uit oude 2 Unlimited platen krijg ik David zo ver om mee vooraan te gaan staan. Hij heeft nog nooit van de muziek gehoord, de bofkont. Door sommige wordt Die antwoord omschreven als een aandachtshoer met een piepstem, een rapper met een woordenschat van een vier-jarige en een dj met een verouderde platencollectie. Ik vind echter dat daarmee de woordenschat van de rapper tekort wordt gedaan. Het optreden was 100% Aplha waardig. Veel energie binnen een strak in elkaar gezette show met een indrukwekkende combi van beeld en geluid. Mooi om te zien hoe het contrast is met hun eerdere optreden op Lowlands in de X-ray, een aantal jaren terug. Van sobere hoodies naar een spetterende fluoriserende live act. Echt of nep, wat boeit het, het is weer feest. Feest!

De energie zit er gelijk lekker in voor de zondag en ik blijf daarom ook zeker niet bij de Alpha hangen voor Blaudzun. Twee jaar geleden toen ze nog in de voor hun geschikte Grolsch stonden heb ik al eens buiten de tent (ik ga die tent niet in) staan luisteren naar de langzame hongerdood van een krolse kat. Het verdiende wat mij betreft niet nog een kans. Ik ga naar Little Big voor nog meer rave-rap, maar dan uit Rusland. In het programmaboekje worden terrorclowns en getatoeëerde dwergen beloofd, dus daar moeten we vanzelfsprekend bij zijn. Helaas blijkt het vooral om visuals te gaan en blijft de act verder niet lang genoeg boeiend. Dan maar even een rucola stamppotje halen met een gehaktbal, lijkt mij een prima ontbijt voor die dag. En we moeten natuurlijk nog anderhalf uur lang lijpe danspasjes doen bij Skrillex dus we kunnen maar beter goed eten. Onderweg terug naar de Alpha begint het te stortregenen. Niet een buitje, maar echt stortregen. David bedenkt dat het wel een goed idee is om nu te gaan schommelen omdat het nu vast rustig is, maar iemand die de wacht houdt gooit roet in het eten met verhalen over inslaggevaar van bliksem. De gele pakken worden zwaar op de proef gesteld, maar blijken ook in de hoosbui waterdicht. We bestellen nog een biertje bij een volledig lege bar en lopen door de hozende regen door naar de achterste helling. Op de helling maken we panoramafoto’s waar we zelf zo vaak mogelijk op staan en dat blijkt een behoorlijke sportieve inspanning. Daarna is het tijd voor de volgende sportieve inspanning: Skrillex.

Ik ga nu voor de 3^e keer naar Skrillex op Lowlands, omdat ik wel van zijn stijl houdt. Niet voor een hele nacht, maar voor een uurtje tussendoor is het lekker. Beetje je meest lijpe danspasjes eruit flikkeren. De eerste keer was de Bravo te klein, de 2^e keer leek de Alpha zelfs te klein, maar deze keer was de opkomst matig. De tent staat wel vol maar de hellingen zijn vrijwel leeg. Mogelijk heeft dat met het weer te maken. Wij houden wel van ruimte voor danspasjes, zeker bij deze muziek, en kiezen dus voor een plekje op de helling. We dansen als mongolen. Na een tijdje komt wel de klad er een beetje in. Ik weet niet of de muziek inzakt qua tempo en energielevel of dat je gewoon gewend raakt aan die takkenherrie, maar na de geniale inzet van de openingsmuziek van Disney’s The Lion King zakt het allemaal weer wat in. Tot het laatste stuk waarin hij zijn grootste hits nog even wegzet, dan dansen we weer als mongolen. Volgens mensen die op de helling zitten (hoe krijg je het voor elkaar om rustig te blijven zitten bij die hyperactieve pleurisherrie) zijn we vaak op het tv scherm te zien. Helaas is er na afloop op het web geen beeldmateriaal meer beschikbaar, een beetje zelfbevlekking is altijd lekker.

De grote afsluiter van Lowlands 2014 Queens of the Stone Age gaat aan ons voorbij. Het is naar mijn smaak ook allemaal een beetje droge rock, en om voor één leuk nummertje meer dan een uur te gaan staan trekt mij niet. We gaan liever nog even van die heerlijke langzaam gegaarde spare ribs eten naast de Bravo. Terwijl we botjes staan te kluiven worden we verrast door wat er in de Bravo gaande is. Gui Boratto draait de tent even plat met een rauwdouwwende technoset. Ik dacht dat er alleen hip-hop was geprogrammeerd voor de laatste Bravo-avond, maar wat heb ik mij vergist. Mijn vrouw is meer van de minimaal, als ze al van techno is, en twijfelt er niet over om met haar zwangere buik een dampende technotempel in te stappen. Gelukkig is één van ons nog verstandig, ik zou het onder prenatale muzikale opvoeding scharen. Ik besluit bij mijn vrouw te blijven voor haar laatste momenten van Lowlands en Gui Boratto te verzetten naar een volgend festijn waar ik zijn naam vast nog eens tegen kom. We halen nog een nichterige virgin cocktail en gaan nog even bij Kees van Hondt kijken. Dit jaar draait hij niet alleen polka plaatjes, maar heeft hij een heus orkest meegebracht dat hij zo af en toe met een prei staat te dirigeren. Op de rand van de tent staan helaas beveiligers die mensen weerhouden van het naar binnen dragen van het zwaardere terreinmateriaal zoals picknickbanken en kliko’s. Na afloop van de polkawaanzin heb ik mijn vrouw weer netjes naar de tent begeleid voor een nachtzoen. Kan ik gelijk volgens traditie van de laatste Lowlandsnacht mijn kikkerpak aantrekken. Bij de tent blijken mensen die dachten even een dutje te doen terwijl ze niet zwanger zijn behoefte te hebben aan stokken achter deuren. Je hele lichaam schreeuwt dat het rust wil, maar je wil de laatste Lowlandsnacht niet missen. Daar krijg je eeuwig spijt van. Ik duw gelijk wat gif in de nog half slapende hoofden die uit de tent steken met ogen die nog moeten wennen aan het maanlicht. Gelijk maar even de eerste stok achter de deur zetten, anders wordt het ook zo tam die laatste nacht.

De zondagnacht zou geen Bravo-nacht worden. Het had zich van tevoren al afgetekend als een nacht van waanzin en ellende. In de Bravo draait om één of andere vage reden de hele nacht hip-hop. Blijkbaar is dat aan een revival toe. Ik had op Dekmantel ook al met verbazing en vol afschuw staan kijken naar een hip hop stage. Tuurlijk, ieder zijn ding, maar het is niet mijn ding. We zouden daarom de hele nacht over het terrein zwerven, om van de ene waanzin in de andere te tuimelen. We zouden dwalen tussen de podia en vooral genieten van de tussenliggende routes en alles dat daar op ons pad zou komen. Het werd weer een avond waarvan de chronologische volgorde zoek raakt naarmate er meer stokken achter de deur worden gezet. Zeker is dat we zijn begonnen met een kopje thee bij de Lima. Daarna ging het bergafwaarts. We hebben staan swingen en twisten bij de Lima, staan springen op Liquido en Pennywise op het podium voor rolstoelen bij Guitar Galore in de Grolsch en polonaise gedanst in de Lima. We hebben aan de doorgeefkus meegedaan en huiltherapie toegepast. We hebben fotoshoots gemaakt voor de spacemuur en hebben nota bene mensen zien crowdsurfen in een kliko.

We lopen op een gegeven moment over het terrein en zien wat mensen rond een grote bamboestruik staan waar iemand op het punt staat om te struiken-duiken. Het is het struikenduikwerk van het zwaardere kaliber. Met een grote plastic bloempot op zijn hoofd neemt de struikenduiker een aanloop, zet hij zich met één voet af op een op zijn kant gelegde kliko vlakt voor de bamboestruik en duikt hij vol overgave de takken in. Het publiek is uitzinnig van vreugde. Plots begint iedereen te scanderen: Emmer op je hoofd! Emmer op je hoofd! De struikenduiker van zojuist zoekt enthousiast een nieuw slachtoffer uit het publiek dat heeft staan kijken naar zijn performance door de bloempot op het hoofd van iemand anders te zetten. Natuurlijk kiest hij Rens uit die een seconde of achttien nodig heeft om te bevatten wat haar zojuist is overkomen. De groepsdruk is immens en ze besluit dat er geen andere uitweg is van de scanderende menigte dan die door de bamboe. Een veelbelovende aanloop gevolgd door een was laffe sprong. Het publiek is matig enthousiast maar begint weer te roepen: emmer op je hoofd, emmer op je hoofd! Als Rens een nieuw slachtoffer heeft gevonden vervolgen we weer onze weg richting god mag weten welke volgende bestemming.

Op een ander gegeven moment komt een meisje haar sigaretten zoeken bij een bankje waar ze eerder die avond gezeten heeft. Als ze haar pakje niet kan vinden krijgt ze het volgende aangeboden: een sigaret, een vuurtje, een massage, een halve stok achter de deur, een paar extra sigaretten voor de rest van de nacht en ze verlaat de scène weer met gekregen geld om nieuwe sigaretten te kopen. Het kan soms raar lopen op Lowlands.

We doen toch een poging in de Bravo, maar besluiten dat de polka in de India beter aansluit bij onze stemming. We blijven tot het licht aan gaat, of uit dat weet ik niet meer. Daarna toch nog even naar de 24-uurs tent omdat je niet wilt dat het voorbij is. Als het gif langzaam uit ons systeem trekt beseffen we dat het tijd wordt op te stappen. Nog een korte wandeling over de campings. Een groep is het toiletgebouw uitgezet maar zet het toiletgebouworkest door voor de deur tegen de hekken van een lichtmast. De bewaking kijkt rustig toe: “Ze zullen zo wel bedaren en naar bed gaan”, hoor ik hem zeggen. Die staat voor het eerste jaar op Lowlands, dat is wel duidelijk.

Op naar de eigen tent. Nog één keer mijn tanden poetsen met die heerlijke zoute tandpasta. Vervolgens maak ik mijn vrouw wakker. We zouden de ouderwetse “trek hem in één keer door” vertrek-strategie doen. Rond de klok van half zeven met je brakke lijf je shit inpakken en in één keer door naar huis. Je laatste munten stuk smijten aan kaasbroodjes en pakken karnemelk, de brug over en naar huis. Douchen en een matras met dekbed. Rust aan je hoofd. Stuipen trekken in je slaap van de ontwenningsverschijnselen. Door 18 uur in een etmaal te slapen je jetlag wegwerken. En dan dinsdagavond weer het journaal meepakken: raketaanvallen maken een einde aan vredesoverleg in Caïro, Islamitische Staat zaait terreur, meer doden in Donetsk, Oorlogszone in Ferguson na dood tiener. Het voelt allemaal wat onwennig, de realiteit van de wereld. Waarom is de wereld niet meer zoals Lowlands? Na een lang weekend ben ik weer terug bij af: een onwennig gevoel.

IKEA slaat de plank mis

Beste Ikea, bedankt voor al jullie praktische industriele vormgevingen en uitvindingen. Dankzij IKEA hebben we een afwateringssysteem in de bodem van kopjes, zodat er geen water in blijft staan als ze uit de vaatwasser komen (je kent ze wel, van die groefjes). Dakzij IKEA eten we gehaktballen tegenwoordig met jam in plaats van met jus en dakzij IKEA is het maatschappelijk geaccepteerd dat je als volwassene eenwipstoel in huis hebt. Iedereen heeft wel iets van IKEA in huis, en dat is niet voor niets. Maar nu kocht ik laatst een snijplank bij IKEA en daar slaan ze de plank lelijk mis.

Mijn oude snijplank had het begeven en ik was op zoek naar een nieuwe. Natuurlijk was ik bij IKEA om naar heel iets anders te kijken (een badkamermeubel of zoiets). Toch eindigde ik met een wagen vol spullen die ik eigenlijk niet ging kopen in de catacomben van het woonwarenhuis. Ik wilde overduidelijk een houten snijplank. Wie in godsnaam snijplanken van glas heeft uitgevonden mag van mij op de nekschot-nominatielijst, maar daar gaat het nu niet om. Ik kocht de plank zoals te zien is op de afbeelding. Een mooie houten plank met praktische toevoegingen waar IKEA natuurlijk heel goed over na heeft gedacht. De plank heeft een gat om je duim doorheen te steken voor betere grip en om er gemakkelijk mee rond te gaan als je er hapjes op hebt liggen. Ook zit er een sap-gootje rondom zodat het vocht van wat je aan het snijden bent niet gelijk van de plank op je aanrecht loopt om een bende te voorkomen.

Allemaal leuk en aardig, maar als je de twee combineert in één snijplank heb je dus een afvoerputje in je snijplank. Tot die conclusie kwam ik helaas pas toen ik een halve kilo tomaten aan het snijden was. Het vocht loopt niet het daarvoor bestemde sap-gootje in, maar linea recta naar het afvoerputje. Na de 4^e tomaat glibbert de snijplank over mijn aanrecht en wordt het één grote teringbende. Helaas is er geen stop op de markt (je weet wel van een wasbak) die in het betreffende afvoerputje past. Misschien kunnen jullie daar bij IKEA nog wat aan doen? 

Materialisering van ons WK vertrouwen

Het vertrouwen in Oranje voor het aanstaande WK voetbal is in jaren niet zo laag geweest. De overgrote meerderheid van de Nederlanders is ervan overtuigd dat we de poulefase niet zullen overleven. En als we door een wonder die poulefase al overleven, zullen we in de achtste finales worden weggevaagd door de Brazilianen. Dit schamele vertrouwen heeft de Albert Heijn zeer succesvol weten te vertalen naar gratis merchandise. Spuuglelijke, oranje hamsters gratis bij iedere € 15,= aan boodschappen. Mooi of lelijk is natuurlijk subjectief, maar deze dingen zijn gewoon heel slecht en lelijk gemaakt. Uitgebraakte plastic massaproductie met een lusje eraan zodat je ze in de kerstboom kunt hangen. Wat mij betreft kunnen we beter de bedenker in een boom hangen. De man heeft vanwege het lage vertrouwen natuurlijk maar een zeer beperkt budget meegekregen, maar als je zoveel concessies moet doen aan de kwaliteit, kun je beter niets weggeven. Maak dan gewoon een statement: “De vorige keer dat Louis aan het roer stond zijn we niet eens gekwalificeerd, de verdediging van is van Nederlands eredivisie niveau en heeft op het wereldpodium niets te zoeken en alle middenvelders zijn uit vorm of te verwaand en lui om te presteren. Daarom hebben we als Albert Heijn besloten de WK gekte dit jaar aan ons voorbij te laten gaan.” Maar nee, we komen met wat oranje gekleurde ellende op de markt waar de term "goedkope troep" zo dik is opgesmeerd, dat het er vanaf druipt. Dit soort bende durven ze bij een Happy Meal nog niet eens weg te geven, dat levert kinderen op die bloed uit hun ogen huilen, zo lelijk zijn ze om te aanschouwen. Ik noem het daarom de materialisering van ons WK vertrouwen. Waarom zou je ze in godsnaam willen hebben? De vraag: ”Wilt u een lelijke hamster bij uw boodschappen die eruit ziet alsof hij in elkaar is gezet door iemand met zowel een lichamelijke als een geestelijke beperking?” moet daarom zijn: “Flikker op met je bende”, of omdat de caissière er ook niks aan kan doen, simpelweg “Nee!”

Koning Willy moet een baard

Koning Willy moet een baard. Kijk maar naar de foto. Als hij dan ook wat minder vreet, naast kinderen aan te sporen te sporten zelf ook aan de work-out gaat, stopt met twee baaltjes Van Nelle zware shag per dag, zijn gebit even laat bleken en zijn haar niet langer laat knippen door zijn moeder wordt het misschien ooit ook mijn koning.

Kom. Soep.

Je hebt ze vast wel gezien; die reclameposters van Unox met hun Hollandse Haiku’s die ons moeten wijzen op typische en atypische soepmomenten. Van mij mogen de Haiku’s wat meer de atypische momenten belichten en bovendien meer inspelen op het prestatie-beloningsgevoel en/of op de troostende werking van een kom soep. Hierbij mijn inzendingen, op en over de rand van de soepkom.

De Broodkat

Mijn laatste uitvinding: een perpetuum mobile van een kat met een boterham met boter. De oplossing voor een onuitputbare bron van duurzame energie. Kom maar door met die Nobelprijzen.

Dick Berlijn neemt Niet Elke Mening Telt iets te serieus

Voormalig Commandant der Strijdkrachten Dick Berlijn heeft zaterdag 22 maart in zijn column in de Telegraaf mijn nucleaire complottheorie uit de doeken gedaan. Hij stelde dat de vermiste Maleisische Boeing mogelijk volgeladen met nucleair afval neer zou kunnen storten op Den Haag tijdens de Nuclear Security Summit.

Natuurlijk ben ik blij om te mogen vernemen dat Dick Berlijn mijn blog leest, maar ik vind het nogal schaamteloos dat hij met mijn complottheorie aan de haal gaat alsof hij hem zelf bedacht heeft. Fijn dat mijn mening telt Dick, maar een bronvermelding had wel zo netjes geweest. 

http://www.telegraaf.nl/premium/opinie/22416911/__Aarde_is_minder_veilig_geworden_afgelopen_jaren__.html

Nucleaire Complottheorie

Tijd voor het openbaren van mijn complottheorie. Het vliegtuig van Malaysia Airlines is nog steeds zoek en de meeste signalen duiden op een kaping. Het laatste radarsignaal lijkt te zijn opgepakt tussen Zuid-Oost Azië en het Midden-Oosten. Er bestaat daarmee een kans dat het vliegtuig aan land is gebracht in een zand-overgoten land met een dubieus nucleair programma, laten we het land voor het gemak Iran noemen. Het vliegtuig is inmiddels volgeladen met nucleaire ellende waarvan we het bestaan liever niet willen weten.

Aanstaande maandag komen alle grote, met name westerse, wereldleiders samen op de Nuclear Security Summit (NSS) in Den Haag. Het summit is gericht op het wereldwijd voorkomen van nucleair terrorisme. Er bestaat dus een kans dat het vliegtuig vol nucleair vuurwerk maandag weer op de radar opduikt, om een kamikaze noodlanding te maken midden in Den Haag.

Het is natuurlijk wel een statement om de Nuclear Security Summit met een terroristische aanslag te nuken. Dat overtreft wel de aanslag op het zogenaamde financiële hart van 9-11. Wel ironisch dat het concurrentieprincipe van het kapitalisme ook is doorgedrongen tot bewegingen die zich juist afzetten tegen datzelfde zogenaamde westerse kapitalisme.

Dat Poetin overigens heeft afgezegd voor de summit berust louter op toeval, dat heeft heus niks met deze complottheorie te maken. 

Het is natuurlijk allemaal onzin en het moet allemaal wel heel raar lopen wil dit de uitkomst zijn, maar ik ben toch opgelucht dat ik volgende week in de Alpen bivakkeer voor een weekje wintersport. Nu maar hopen dat de wind niet verkeerd staat.  

Tijd voor afbraak van de Ivo(ren oren)

De Amerikaanse staat Colorado heeft in een maand tijd 3,5 miljoen dollar aan accijnzen binnengehaald op marihuana (Volkskrant, ten eerste 13 maart). Colorado is de eerste staat in Amerika waar sinds begin dit jaar het recreatief gebruik van marihuana is toegestaan. Een snel rekensommetje leert ons dat de jaarlijkse accijnsopbrengst 42 miljoen bedraagt (circa 30 miljoen euro). Dat moet mij genoeg lijken om de hennepkwekerijen professioneel te laten beveiligen, waarmee het argument tegen legalisering van wietteelt van de Nationale Politie volgens mij van tafel kan. Dan hebben we het nog niet eens over het feit dat Colorado slecht iets meer dan 5 miljoen inwoners telt en dat de accijnzen aldaar zijn opgehaald door slechts 59 marihuanawinkels. Met meer dan drie keer zoveel inwoners en meer dan tien keer zoveel coffeeshops valt met legalisering van zowel teelt als verkoop van wiet in Nederland zo’n 900 miljoen op te halen. Dit sluit ook aan op eerdere berekeningen van Martijn Moermans uit 2010 dat de overheid een klein miljard aan belastinginkomsten laat liggen door halsstarrig vast te houden aan een repressief beleid.

Hiermee hebben we het overigens alleen nog maar over de belastinginkomsten. Als we dan ook alle teelt in overheidshanden brengen zodat de overheid de enige verkoper van wiet aan alle coffeeshop in Nederland wordt, maakt dat de opbrengst nog vele malen hoger. Minder criminaliteit, minder uitbuiting, controle op kwaliteit, minder gezondheidsrisico’s, minder probleemgebruikers, meer inkomsten voor de overheid, minder politie-inspanning; hoeveel winst wil je hebben? Mijn mening is dan ook; stoppen met repressief beleid, wietteelt reguleren en lekker blijven blowen zodat we niet hoeven te bezuinigen onze chronisch zieken of zorgbehoevende ouderen.

Bij alle landen die ons voorgingen in het legaliseren en decriminaliseren van softdrugs zijn de resultaten positief. Over het algemeen kun je stellen dat landen met een repressief beleid grotere problematiek ervaren dan landen met een liberaal beleid. De progressie wordt echter door één persoon in de weg gezeten, in de naam van Ivo Opstelten (minister van Veiligheid en Justitie, VVD). Ivo is voor een repressief beleid en blokkeert met zijn ivoren toren de weg van vooruitgang. Het lijkt mij de hoogste tijd om te starten met de afbraak van die toren. 

Inzet Lok-hetero’s in Nederlandse asielzoekerscentra

Staatssecretaris Fred Teeven van Justitie kondigt de inzet van lok-hetero’s aan in in de Nederlandse asielzoekerscentra. De inzet van de lok-hetero’s is volgens Teeven een noodzakelijk gevolg van de versoepeling van het asielbeleid voor Oegandese homo’s vorige week, nadat in dat land een anti-homowet werd aangenomen. “Sindsdien word ons land overspoeld met Oegandese nep-homo’s. Hoewel de homo’s bij aankomst door de IND wel worden getest op hun geloofwaardigheid, schijnen veel nep-homo’s door het net heen te glippen. Die leven nu dus als een god in Frankrijk in onze asielzoekerscentra, terwijl ze dus helemaal geen homo zijn” aldus de staatssecretaris.

“Voor de lok-hetero’s wordt een groep prostituees uit Utrecht ingezet, die door omstandigheden tijdelijk geen vaste werkplek hebben. Op die manier houden we ook een groep weg bij de sociale dienst en snijdt het mes aan twee kanten” aldus een enthousiaste Lodewijk Asscher, minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, die naar eigen zeggen de dames persoonlijk heeft geselecteerd.

De dames van plezier krijgen een training om de nep-homo’s op te sporen en zijn met de minister een prestatiebonus van € 50,= overeengekomen voor iedere opgespoorde nep-homo.

Teeven wil met de actie een duidelijk signaal afgeven dat niet iedere seksuele geaardheid even welkom is als vluchteling. In Oeganda is na het aannemen van de draconische anti-homowet een heksenjacht ontstaan naar homo’s aldaar. Dat is natuurlijk onmenselijk. Een heksenjacht op hetero’s is volgens de staatssecretaris een geheel ander verhaal.

De Homotest

In reactie op de systematische vervolging van homo’s in Oeganda, als gevolg van de onlangs aangenomen anti-homowet, heeft Fred Teeven aangekondigd dat het asielbeleid ten aanzien van Oegandese homo’s wordt versoepeld. De homoseksualiteit moet echter wel geloofwaardig zijn en het IND zal daarop testen door middel van het stellen van vragen. Ik kan niet wachten tot de protocollen van het IND ten aanzien van deze homotest uitlekken om te zien welke vragen worden gesteld.

Wat is uw profielnaam op Grinder?

Maak het rijtje af: indiaan, agent, bouwvakker,....

Wie is uw favoriete gay porn star?

Heeft u foto’s van uzelf waarbij u gekleed in louter string en verentooi op en boot staat?

In Tsjechië is de homotest-methodiek helemaal doorgeslagen. Hier worden Oegandese homo’s blootgesteld aan hetero porno. Wie daarvan opgewonden raakt kan geen homo zijn, aldus de Tsjechische immigratiedienst. Ik kan mij voorstellen hoe dit gaat; vijf Oegandese mannen in een line-up die poedelnaakt worden gedwongen naar een Oost Europese porno te kijken. Welkom in Tsjechië. Terwijl de nep-homo zijn uiterste best doet om aan puppy’s te denken, hopen de echte homo’s vooral dat niemand door de mand valt omdat dit wel eens een domino-effect zou kunnen veroorzaken. Hoe ze in Tsjechië lesbiennes testen is mij nog niet bekend. Misschien kunnen ze iets met een oude theorie over vrouwen die blijven drijven met een steen aan de voet. De drijvers krijgen een verblijfsvergunning.

Ondertussen is het in de Nederlandse asielzoekerscentra afwachten tot blijkt dat Teeven lokhetero’s inzet, om te kijken of hij links en rechts niet toch nog een vluchteling uit kan zetten. Argumenten van biseksualiteit zullen uiteraard geen waarde hebben.  

Wat ik buiten de spraakmakende maar helaas ook mensonterende testmethodes om niet begrijp, is waarom we in het Westen zo’n sterk onderscheid moeten maken tussen politieke vluchtelingen en economische vluchtelingen. Iemand die in zijn land van herkomst niet uit de kast kan komen, en daarmee in romantisch opzicht een ongelukkig leven voor de boeg heeft, vinden we blijkbaar erger dan iemand die in zijn land van herkomst de mogelijkheden niet heeft om aan de basisbehoefte van zijn gezin te voorzien. Het lijkt mij dat de behoefte aan eten, schoon drinkwater, onderdak en medicijnen van een essentiëler belang zijn dan de mogelijkheid om je seksuele geaardheid in het openbaar te kunnen uiten. We tillen blijkbaar zwaarder aan de bedreiging van minderheden binnen een land, dan aan inwoners van landen waar iedereen in armoede en ellende leeft. We vechten tegen onrecht, en iedereen een hongerbuikje en een vlieg in je oog is blijkbaar geen onrecht.

Ik zou Fred Teeven toch willen oproepen om in navolging van de versoepeling van het asielzoekersbeleid voor Oegandese homo’s ook eens te kijken naar versoepeling van het beleid voor de overige asielzoekers. Uiteraard moet de geloofwaardigheid wel door het IND getest. In Nederland door te vragen wat je lievelingseten is, wanneer je voor het laatst gegeten hebt en als strikvraag of je in het vliegtuig dan niks gehad hebt, en in Tsjechië door mensen bloot te stellen aan een Indische rijsttafel om te kijken wie niet voor een derde keer opschept, want die kan dan niet echt honger hebben gehad.

De wind van voren

Rijkman Groenink is voor 15% eigenaar van windmolen de Ambtenaar in Medemblik. In een eigen verklaring in de Volkskrant van 10 februari stelt Groenink dat hij graag wil bijdragen aan het verduurzamen van de energieproductie. Nadat de oud-topman van ABN Amro in 2007 slechts twee jaarsalarissen meekreeg ter hoogte van 4,3 miljoen en daarbij voor ruim 25 miljoen aan aandelen en opties moest verkopen, is de beste man gelukkig uit op het verbeteren van de wereld. Dat Groenink in het jaar van zijn megalomane bonus “een klein deel” van zijn belastingafdracht kon gebruiken voor dit windmolen-project lijkt, evenals het navolgende voordeel op zijn inkomstenbelasting, slechts bijzaak.

Een voormalig wethouder van Wieringermeer, de gemeente waar de gigantische windmolen van bijna 200 meter hoogte staat, verklaart tegenover de Volkskrant dat de molen eigenlijk nooit gebouwd had mogen worden omdat deze niet in het bestemmingsplan paste. Middels een truc is de bouw er doorgedrukt. Over de klagende omwonenden wegens de enorme omvang en de bijkomende geluidsoverlast die de molen maakt kan de heer Groenink het kort houden; “Ik moet wel zeggen: hij is erg grot en staat erg dicht bij Medemblik. Ik kan mij het ongenoegen van velen goed voorstellen. Bij de locatiekeuze en het vergunningstraject zijn de investeerders echter helemaal niet betrokken geweest.” En hij wast zijn handen in onschuld.

Ik zou willen dat mijn geweten zo gemakkelijk schoongeveegd kon worden als dat van de heer Groenink, gewoon alsof hij de ruitenwisser van zijn auto aanzet. Uit dat vaatje kan ik nog wel een paar argumenten tappen.

Ik investeer slechts in een grote kledingketen. Dat de kleding onder erbarmelijke omstandigheden door kinderen in derde wereldlanden wordt gemaakt, daar hebben wij als investeerders geen invloed op.

Ik investeer in de productie van chocolade. Dat er af en toe wat bloed bij zit, daar hebben wij als investeerders helaas geen invloed op.

Ik investeer uitsluitend in de productie van clusterbomen en landmijnen. Bij welk regime die bommen en mijnen terecht komen en op welke manier die worden ingezet, daar worden we als investeerders niet bij betrokken.

Maar ik mij het ongenoegen van velen goed voorstellen.

Aan al het goede komt een eind

Signalen die aangeven dat je backpack-vakantie lang genoeg heeft geduurd:

- Als je geld op is;

- Als je vrije dagen op zijn;

- Als je angstaanvallen krijgt bij de gedachte dat je weer een bus in moet;

- Als de straatkatten niet meer voldoen als surrogaat en je verlangt naar hereniging met je eigen huisdieren;

- Als je begint te dromen in vreemde talen;

- Als je een eeltlaag tussen je tenen krijgt van je flip flops;

- Als je geen zonnebrand meer hoeft te smeren;

- Als je de energie niet meer kunt opbrengen om antwoord te geven op de vragen Where are you from? For how long are you travelling? Where have you been? Where are you heading?;

- Als je na thuiskomst een bruine boterham met oude kaas eet met je ogen dicht, waar je 18 minuten over doet en waarna je een klein traantje moet wegpinken;

- Als je in een kroeg in Amsterdam vraagt naar het lokale bier van dit land;

- Als je mensen in Nederland nog steeds aanspreekt met si en gracias;

- Als je thermostaat niet warmer kan, maar je nog steeds met kippenvel op de bank zit;

- Als je voor een onbestemde zondagmiddag in de lonley planet gaat zitten bladeren om te kijken wat er in de regio te doen is;

- Als je alles dat je in je keuken thuis hebt gebruikt nog steeds gelijk met de hand staat af te wassen;

- Als je thuis nog steeds je naam schrijft op het eten en drinken dat in de koelkast staat;

- Als je de alarmfunctie op je telefoon niet meer kunt terugvinden;

- Als fietsen onwennig aanvoelt;

- Als je collega’s je raar aankijken omdat je vlak voor zonsondergang deet op staat te spuiten;

- Als je thuis je schone was netjes opgevouwen weer terug in je backpack stopt;

- Als je na het uitslapen van je jetlag zonder nadenken je zwembroek en flipflops aantrekt;

- Als je het water thuis uit de kraan eerst in een plastic fles schenkt omdat je anders niet normaal kunt drinken;

- Als je van een glas cola vindt dat de cuba libre niet goed is gemixed;

- Als je thuis en op je werk nog steeds het wc papier in de prullenbak staat te duwen;

- Als je de vraag “weet iemand hoe laat het is” schouderophalend beantwoord met: daglicht;

Stop promotie van zwaarlijvigheid

In de column van Asha ten Broeke (Volkskrant 3 januari; Deze keer nu eens niet op dieet) pleit de wetenschapsjournaliste om een einde te maken aan overgewichtstigmatisering. Ze vraagt zich af of we overgewicht, in een wereld waarin een aanzienlijk deel of zelfs een meerderheid van de mensen te dik is, niet moeten zien als een diversiteitsissue: mensen zijn verschillend en dat is oké. Asha pleit voor het omgooien van het voorlichtingsroer; van voorlichting over en gezonde leefstijl naar acceptatie en het liefhebben van mensen ongeacht hun omvang.

Ik heb hier een mening over. Een diversiteitsissue heeft in mijn ogen namelijk niets te maken met ongedisciplineerde luiheid en mateloze vraatzucht. Ik weiger te accepteren dat de bevolking ieder jaar dikker wordt en steeds ongezonder gaat leven. Ik vind het terecht dat een gezonde leefstijl als ideaal wordt neergezet en verzet mij tegen mensen als Asha, die obesitas maatschappelijk geaccepteerd willen maken.

Natuurlijk zijn er mensen met overgewicht als gevolg van medische complicaties, daar heb ik hier het niet over. De spectaculaire stijging van overgewicht over de afgelopen decennia naar 54% van de mannen en 43% van de vrouwen is namelijk niet het gevolg van overmacht, maar een direct gevolg van te veel eten en veel te weinig bewegen. Het feit dat onze bevolking inclusief jonge kinderen steeds dikker wordt, is geen aanleiding om maatschappelijk draagvlak te creëren voor acceptatie van dik zijn. We moeten juist voorlichten over de risico’s van overgewicht en dikke mensen aansporen tot een gezonde leefstijl.

Verhoogde kans op diabetes, hart- en vaatziekten, bepaalde vormen van kanker, spierpijn, bot- en gewrichtspijn, slapeloosheid, kortademigheid, chronische vermoeidheid, overgewicht leidt direct tot een afname van de kwaliteit van leven. Daarbij zorgt het bovendien voor een torenhoge zorgkostenpost. Ik ben voor leeftijdssolidariteit binnen ons zorgstelsel. Ik vind niet dat jongeren een lagere premie moeten betalen dan ouderen, omdat ze minder gebruik maken van zorg. Bij zwaarlijvige mensen heb ik echter moeite om niet een paar vraagtekens te zetten. Moet ik een hogere premie betalen omdat Asha niet de discipline heeft om continue met haar hand uit de koektrommel te blijven of omdat ze niet de motivatie kan opbrengen om meer te gaan bewegen?

Gelukkig ziet Asha zelf ook in dat de drang om jezelf te veranderen wordt gevoed door een geïnternaliseerde ontevredenheid met de status quo. Ik vind het daarom wel erg gemakzuchtig om die ontevredenheid over je eigen gewicht om te draaien naar een ontevredenheid over hoe de maatschappij naar te dikke mensen kijkt. Daarom zou ik Asha en alle andere zwaarlijvige mensen van Nederland willen aansporen tot deze keer nu eens wél op dieet, deze keer nu eens wél meer bewegen, dit jaar eindelijk een daling van het aantal mensen met overgewicht en al helemaal een daling van het aantal de dikke kinderen.