Mona, daar wordt je treurig van

Ik was er weer ingestonken, in de leugen van Mona. Die pudding van ze was in de aanbieding; twee halen één betalen of zoiets. Omdat ik nogal impulsief boodschappen doe, zonder lijstjes of andere vorm van discipline, ben ik vatbaar voor dat soort aanbiedingen. Bovendien worden heuse smaaksensaties belooft met titels als Luchtige Citroen-Kwarktaart of Carrotcake met Icingsaus. Aan de naamstelling zal het niet liggen bij Mona, die vult mijn hart met verwachting en blijdschap. Wat dat betreft klopt die slogan van ze wel. Tot het moment dat ik de verpakking open en de pudding op een bordje stort. De Luchtige Browniepudding is aan de beurt en zakt gewillig uit zijn huls. De pudding glimt als een biljartbal en deint nog een beetje na van de ter-aarde-storting. Strak van de gelatine en andere verstijvingsmiddelen lijkt het meer een ode aan Joan Rivers dan aan de brownie. Ik heb wel eens brownies gemaakt, maar dit heeft er nog niet eens naast gelegen. Volgens Mona is het pudding van volmaakte brownie, die ook nog eens smelt op je tong. Volgens mij is het bruin geverfde drillende derrie met de smaak van papier mâché die ook nog eens een vies geluid maakt als je hem plet tussen je tong en je gehemelte. Ik besef mij inmiddels dat een lekker dessert zoeken tussen de kant en klaar toetjes in de supermarkt net zoiets is als het zoeken naar liefde bij een hoer; je kunt het allicht proberen, maar de kans is aanzienlijk dat je uitsluitend met een vies gevoel over jezelf blijft zitten.

Daar zit ik dan aan tafel, achter een bordje stijf geklopte droefenis. Bij iedere hap groeit de weerzin om de volgende te nemen. Ik tracht onverhoopt nog wat aan mijn kat te voeren, maar het beest kijkt me met schuldbewuste ogen aan, alsof ik haar probeer de belazeren. Dat is natuurlijk ook zo. Ik zou het weg kunnen gooien, maar ik ben helaas opgevoed met een ongewoon grote weerzin tegen het weggooien van eten. Deze gifbeker moet ik tot de laatste druppel leegdrinken. “Jij moest zo nodig Mona-pudding kopen, dan zal je Mona-pudding eten ook,” spreek ik mijzelf hardvochtig toe. Dit is zó vies dat ze het bij de McDonald's nog niet durven te verkopen. Nog twee happen tot ik mijn straf heb uitgezeten. Het bordje schraap ik niet leeg, laat staan dat ik het schoon lik. Ik voel me vies en gebruikt en heb plotseling enorme behoefte om te douchen. Daarna heb ik mijzelf op de badmat in slaap gehuild, naakt en in de foetushouding.

Zo werd ik vanochtend wakker, een beetje verdwaast en onwennig, haast als een vreemde in mijn eigen huis. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst, nogmaals heb gedoucht en mijn kleren heb aangedaan, sta ik in de keuken om mijn ontbijt te maken. Ik doe de koelkast open om de kaas te pakken en krijg de schrik van mijn leven. In al mijn verdriet had ik blijkbaar verdrongen dat het twee halen één betalen was geweest.